Wednesday, December 23, 2015

Հանստացե՛ք, ՊՆ մամլո խոսնակը պատերազմ չի հայտարարել Ադրբեջանին, այլ պարզապես փաստն է արձանագրել

Երեկ մեդիա դաշտում նախախուճապայաին տրամադրություններ էին՝ մեր լրագրողների կողմից ոչ պրոֆեսսիոնալ գործելաոճի հերթական դրսևորման պատճառում։ Ինչ է թե մամլո ասուլիսի ժամանակ ՀՀ ՊՆ մամուլի խոսնակ Արծրուն Հավհաննիսյանը ԿՐԿՆԵԼ էր դեռ մի քանի ամիս առաջ հնչեցրած իր միտքը, որ այլևս պետք չէ կիրառել <<հրադադարի ռեժիմ>> եզրույթը, որովհետև այն ինչ ունենք հիմա՝ պատերազմ է, միանգամից սկսվեց սպեկուլյատիվ վերնագրերի ու վայ-վերլուծությունների շքերթը, որոնք բոլորը հանգում էին նրան, որ այս հայտարարությամբ Հայաստանը պատերազմ է հայտարարում Ադրբեջանին։

Ցավոք, սա հերթական առհավատչյան է այն մեդիա-անգրագիտության, որըը տիրում է ինչպես մեդիա կոնտենտ ստեղծողների, այնպես էլ այդ կոնտենտը սպառողների շրջանում։ Սկսենք նրանից, որ պատերազմ հայտարարելու մշակույթը վաղուց արդեն վերջացել է ու վերջին դարում ձեռնարկված խոշոր պատերազմների կեսից շատիի դեպքում ոչ ոք՝ ոչ ոքի պատերազմ չի էլ հայտարարել։ Պատերազմ չէր հայտարարել Նացիստական Գերմանիան, երբ հհարձակվեց ԽՍՀՄ վրա, պատերազմ չէր հայտարարել ԱՄՆ-ը, երբ ձեռնարկեց Վիետնամական պատերազմը, ոչ էլ երբ սկսեց իր դաշնակիցների հետ հողին հավասարեցնել Հարավսլավիան, պատերազմ չէր հայտարարել Ադրբեջանը՝ 1988-1994 թվականներին։

Ընդհանրապես, պատերազմ հայտարարելը ոչ մի կապ չունի ռեալ պատերազմ ունենալ-չունենալու հետ։ Հավանաբար ոմանց ցնցի այս պարզ ու հայտնի իրականությունը, բայց դե յուրե՝ Հայաստանն ու Ադրբեջանը պատերազմ իրար չեն էլ հայտարարել, իսկ 1994 թվականի հրադադարը կնքվել է ոչ թե Հայաստանի Հանրապետության ու Ադրբեջանի միջև, այլև ԼՂՀ-ի ու Ադրբեջանի միջև, իսկ բանակցություններում Հայաստանի Հանրապետությունը հանդես է գալիս որպես միջնորդ կողմ։

Ավելին, եթե հարցը դիտարկենք դե ֆակտո իրողության դաշտում, ապա իհարկե Հայաստանն ու Ադրբեջանը պատերազմել են միմյանց դեմ ու իհարկե այդ պատերազմը չի ավարտվել, որովհետև զինադադարի մասին պայմանագիրը դեռ խաղաղության պայմանագիր չէ։

Այնպես որ, եթե իրերը կոչում ենք իրենց անունով, ապա այո՛, այն ինչ հիմա կատարվում է շփման գծում՝ ոչ այլ ինչ է, քան <<դանդաղ>> կամ էլ <<դիրքային պատերազմ>>, իսկ եթե դիտարկում ենք ոչ միայն ռազմական ոլորտը, ապա այն ինչ ունենք հիմա՝ կոչվում է հիբրիդային պատերազմ, որը վարվում է տեղեկատվական գրոհներով, դիպուկահարներով, հետախուզա-դիվերսիոն խմբերով, հրետանային հաշվարկներով ու անօդաչու թռչող սարքերով։

Այնպես որ, հանգստացե՛ք, որովհետև ոչ մի նոր բան չի ասսվել ու ոչ մի կտրուկ փոփոխություն չի եղել։ Միակ փոփոխությունն այն է թերևս, որ ոմանց աչքերը սկսել են բացվել ու նրանք սարսափել են, որ ակտուալ իրականությունը էապես տարբերվում է պատրանքների աշխարհից։

Wednesday, December 16, 2015

Աստված, ազատիր մեզ այսպիսի ընդդիմությունից, իսկ իշխանությունների հետ մի կերպ ինքներս էլ յոլլա կգնանք


Մարդ չգիտի՝ խնդա՞, թե՞ լա, երբբ հետևում է մեր վայ ընդդիմության վերջին երկու շաբաթների գործունեությանը։ Տպավորություն է, որ գործող ընդդիմադիր դաշտը ձևավորվել է Հայաստանով անցած շրջիկ կրկեսի անձնակազմից։ Մասնավորապես՝ դրա ծաղրածուներից, որովհետև այն, ինչով հիմա զբաղված է ընդդիմությունը դժվար է բնութագրել այլ կերպ, քան ժողովրդին ձեռք առնել։


Կոնգրեսսի կռոճոնները ԱԺ-ում ու ԿԸՀ-ում են բենեֆիսներ անում՝ Զուրաբյանի Ղեկավարությամբ։ Րաֆֆին ազատության հրապարակում է ի ցույց դնում սպիտակ տենդի ողջ հմայքը։ Փոստանջյանը ԱԺ-ի նիստերի դահլիճն է վերածել քաղաքական պոռնոգրաֆիայի ցուցահանդեսի։ Դաշնակներն հերթական անգամ ապացուցում են, որ չունեն իրենց հավասարը՝ <<դեմ ըլլալով՝ կողմ լինելու>> կոնցեպցիայի կյանքի կոչման հարցում։ ՕԵԿ-ը շտապում է միանալ ՍԴ դիմելու ստորագրահավաքին՝ նախորոք համոոզվելով, որ ստորագրությունների անհրաժեշտ քանակ երաշխավորված չի լինելու։ Ուրիխանյանն էլ իր հերթին ա մաչոյական-պաթոսի անկրկնելի ցուցադրություններ ապահովում։ Դե մնացած մանր-մունրներից չխոսենք էլ․․․

Մեր իշխանությունները լավը չեն ու այս արցում երկու կարծիք լինել չի կարող, բայց մարդ փշաքաղվում է անգամ տեսականրեն պատկերացնելով, որ այս վատ իշխանությունների փոխարեն ուժն անցնի դրանց այլընտրանքի՝ վերանշյալների ձեռքը։ Ու հենց սա է մեր արդի Հայաստանի ամենամեծ խնդիրը․ ունենալով անառողջ իշխանություն, որպես այլընտրանք ունենք պարզապես պաթոլոգիկ շեղումներ ունեցող ընդդիմություն։ Էլ ինչո՞ւ ենք զարմանում, որ ընդդիմությունը չի բալանսավորում ու բարելավում իշխանություններին։

Միակ հույսը մնում է 2017 թվի խորհրդարանական ընտրությունները, երբ այս խեղկատակների ժողովը եթե ոչ ամբողջությամբ, ապա գոնե իր մեծ մասով կանէանա քաղաքական դաշտից՝ ասպարեզ բացելով ավելի ադեկվատ ուժերի համար, որտեղ գոնե նորմա չէ սադո-մազոխիզմն ու պայքարի իմիտացիան։

Tuesday, December 15, 2015

Նա, ով ոգևորվում ԱՄՆ ու ցանկացքած այլ դեսպանատան միջամտությունից մեր ներքին հարցերին, ոչ թե ընդդիմադիիր է, այլ դավաճան


Առողջ բանականությունը հրաժարվում է նորմալ վերաբերվել այն երևույթին, երբ տարատեսակ քաղաքական ուժեր, հասարակական ակտիվիստներ ու որոշ սովորական քաղաքացիներ հրճվելու աստիճան հիանում են ԱՄՆ դեսպանատան տարածած հայտարարությունից, որի տեքստում ակնարկվում է այն, որ Հայաստանի նկատմամբ կարող են պատժամիջոցներ կիրառվել։

Դիսսոնոնասը էլ ավելի է սրվում, եթե հաշվի առնենք, որ նման հրճվվանք դրսևորում են որպես կանոն նրանք, ովքեր օրնիբուն աղաղակում են ինքնիշխանության ու անախության մասին, մեղադրում են այլոց ստրուկ լինելու և այլ մահացու մեղքերի մեջ։ Մինչդեռ, հարց է առաջանում, թե ո՞վ ես դու, եթե ոչ ստրուկ, երբ հրճվում ես, որ ներքին հարցերիդ ներգրավվում են երկրորդ ու երրորդ պետություններ։
Սկզբունքային նշանակություն չունի, թե ով է ներգրավվողը՝ ԱՄՆ-ը, Ռուսաստանը, Մեծ Բրիտանիան, թե Քոթ Դիվուարը։ Նշանակություն ունի, որ ցանկացած ներքաղաքական գործընթացը մեր ներքին գործն է, որը պետք է լուծենք ներքին ուժերով։ Դրսի միջամտությունը երբեք ու ոչ մի հանգամանքում չի լինում հանուն մեզ ոււ մեր շահերի։ Դա լինում է միայն այդ պետության շահերից բխելով։

Նույն ԱՄՆ դեսպանատան հայտարարությունից հրճվողներին կուզենայի հարցնել, թե ո՞ւր էր Ձեր դեսպանատունը նախորդ ընտրություններին, այդ ի՞նչ փոխվեց այս մի քվեարկությունում, որ ԱՄՆ-ը սկսեց անսպասելիորեն նկատել ինչ-ինչ խախտումներ։ Եթե խոսքը գնում է իշխանական վերնախավի որոշ ներկայացուցիչներին սև ցուցակ մտցնելու մասին, ապա ինչո՞ւ հենց հիմա սկսեցին նկատել այդ որոշ ներկայացուցիչների անիրավությունները։ Կարո՞ղ է մինչև այս սուրբ էին ու անմեղ գառների պես էին։ Ամենևին ոչ։ Պարզապես, ԱՄՆ-ը այս խառը ժամանակներում շարունակում է անել այն՝ ինչ միշտ է արել․ պաշտպանում է իր շահերը ու փորձում է չեղած տեղից ազդեցության նոր լծակ ունենալ ՀՀ իշխանությունների վրա։

Իսկ հորթական հրճվանք դրսևորողները այս հարցում հաճապ չեն էլ գիտակցում, որ իրենց արածըը ոչ թե ընդդիմադիրին հարիր բան է, այլ դավաճանին։ Սեփական տանդ վրա դրսից մարդ բերել չի կարելի։ Չի կարելի նաև հրճվել, եթե այդ դրսի մարդը առանց քո բերելու է քիթը խոթում քո ներքին հարցերի մեջ։

Thursday, December 10, 2015

Մեդվեդևը խոստովանել է, որ Սու-24-ի խոցումը պատերազմի առիթ էր․ ինչու իրականում Ռուսաստանը չի հարվածում Թուրքիային

Երեկ Ռուսաստանի վարչապետ Դմիտրի Մեդվեդևը հայտարարել է, որ Սու-24-ի կործանումն ինքնին պատերազմի առիթ էր ու հետո երկարուձիգ պարզաբանումներ է տվել, թե այդ դեպքում ինչու չի հայտարարվել պատտերազմ այդ դեպքում։ Սա ի դեպ պահանջում ու ակնկալում են նաև շատ ֆեյսբուքյան օգտատերեր։

Ի հեճուկս ֆեյսբուքյան գիտունների, պետք է միանգամից արձանագրեմ, որ Ռուսաստանը անելու է հնարավորը՝ Թուրքիայի հետ ուղղակի ռազմական բախումից խուսափելու համար։ Ընդ որում, այստեղ իհարկե որոշիչ դերակատարություն է խաղում Թուրքիայի՝ ՆԱՏՕ-ի անդամ լինել, սակայն եթե անգամ ինչ որ մի հրաշքով Թուրքիային ՆԱՏՕ-ից դուրս հրավիրեին, միևնույն է, այսօրվա Ռուսաստանը միայն անելանելի դրության մեջ հայտնվելով պատերազմ կսկսեր Թուրքիայի հետ։

Պատճառները առավել քան պարզունակ են․ Ռուսաստանն իրականում այնքան հզոր չէ դեռ, որպեսզի կարողանա նման պատերազմի մեջ մտնել՝ ռիսկի տակ չդնելով իր տարածքային ամբողջականությունն ու առհասարակ գոյությունը։ Ինչ խոսք, ռազմական առումով Ռուսաստանն իհարկե ավելի ուժեղ է քան Թուրքիան, եթե այդ տեսական պատերազմում միայն Թուրքիան ու Ռուսաստանը լինեն, բայց Ռուսաստանը բացարձակապես անզօր կլինի պայքարել ողջ այն խնդիրների դեմ, որոնք ի հայտ կգան ռուսական ողջ տարածքով մեկ, եթե իրոք պատերազմ սկսվի Թուրքիայի հետ։

Եթե քննարկենք նման պատերազմի տեսական հավանակնությունը, ապա երբեք ու ոչ մի պարագայում չի կարելի մոռանալ այն պարզ փաստը, որ Ռուսաստանի բնակչության մոտ 20 տոկոսը մաքուր թյուրքական է ու այդ շերտում պանթուրքիստական տրամադրություններով զանգվածներն ամենևին քիչ չեն։ Ու վստահ եղեք, առաջին բանը, որ Թուրքիան անելու է պատերազմի սկսելուց հետո՝ մոբիլիզացնելու է հենց այդ զանգվածներին Ղրիմում, Թաթարստանում և Հյուսիսային կովկասում։

Իսկ հիմա եկեք դատենք սթափ․ ի՞նչ եք կարծում, այսօրվա Ռուսաստանն ունի՞ այն պոտենցիալը, որպեսզի առանց միջուկային սպառազինության կիրառության կարողանա միաժամանակ մարտնչել Թուրքիայի կես միլիոնանոց ու լավ մարտունակ բանակի հետ մի ճակատում և վարի 3 պարտիզանական պատերազմներ՝ սեփական բնակչության դեմ՝ երկրի երեք տարբեր կետերում։ Իհարկե չի կարող, ռուսական պետական մեքենան չի դիմանա նման ճնշման ու պարզապես փուլ կգա։

Հարկ է հասկանալ, որ Ռուսաստանը շատ հեռու է Սովետ լինելուց ու միակ պատճառը, որ այսօր Ռուսաստանը նվաճված չէ այլ պետությունների կողմից՝ Ռուսաստանի միջուկային զենքն է, իսկ միջուկային զենքը ռեքգիոնալ կոնֆլիկտների ու առավել ևս՝ սեփական երկրում անկարգությունները հանդարտեցնելու համար օգտագործելը կարելի է հանգիստ բացառել։

Wednesday, December 9, 2015

Զարուհի Փոստանջյանը ոչ թե Լիսկայի կեղծ հուղարկավորության մասին պետք է մտածի, այլ գործող ընդդիմադիր կուսակցությունների

Երեկ ԱԺ-ում մայմունության անկրկնելիի բենեֆիս էր։ Հատկապես աչքի էր ընկնում Փոստանջյան Զառան, ով մեկ կոչ էր անում գործող իշխանվորների խրտվիլակներ այրել, մեկ առաջարկում էր կազմակերպել Լիսկայի կեղծ հուղարկավորություն։ Ինչպես ասվում է՝ այս ամենը շատ ծիծաղելի կլիներ, եթե այսքան տխուր չլիներ։ Մեծ հաշվով, Զառայի երեկվա ներկայացումը գործող ընդդիմադիրների լակմուսային թուղթն է, որը շատ պատկերավոր ցույց է տալիս, թե ինչ ցանցառության աստիճանի են անլրջացրել նույն Րաֆֆին ու իր կուսակիցները, ՀԱԿ-ը՝ իր հիստերիկ ինտելիգենտներով, Հիմնադիր խորհրդարանն իր ձախողակների համույթով․․․

Իրականում, եթե ինչ որ մեկի հուղարկավորության մասին պետք է մտածվի, ապա դա միանշանակ ՀԱԿ-ՀԺԿ-ի, Ժառանգության, Ազատ Դեմոկրատների ու ՕԵԿ-ի հուղարկավորության թեման պետք է լինի, որովհետև այս պահի դրությամբ բացարձակ ակնահյատ է, որ նշված կուսակցություններին միայն հրաշքը կօգնի հայտնվել մյուս գումարման խորհրդարանում։ Դա բացառվում է, որովհետև հատկապես վերջին տարում դրանց գործունեությունը էապես չէր տարբերվում իր պրոդուկտիվությամբ այն մայմունությունից, ինչ անում էր Փոստանջյանը երեկ՝ ԱԺ-ում։

Թերևս, նոր սահմանադրության անցկացման միակ խերը հենց դա է, որ այս ցանցառ ու անպատասխանատու մարդկանցով հագեցած ուժերը կլքեն քաղաքական թատերաբեմը՝ զբաղեցնելով նույն սանդղակը, որն այժմ զբաղեցնում է Հայրիկյանը։ Այդ ուժերի որոշ ներկայացուցիչներ իհարկե կփորձեն ադապտացվելով նոր պայմաններին՝ անցնել այլ քաղաքական ուժերի դրոշների տակ, բայց մեծ հաշվով, կարծում եմ, որ թվարկված կուսակցությունների քաղաքական կյանքին մնացել մոտ 2 տարի, իսկ էստաֆետը կվերցնեն այն ուժերը, որոնք կհրաժարվեն գիտակցված պարտության գնալու ավանդական մարտավարությունից։

Friday, December 4, 2015

ԱՄՆ-ը ասպարեզ է նետում Իրաքի քրդերին, որպեսզի փրկի Թուրքիայի դեմքը

Իրաքի քրդերը հանդես են եկել սենսացիոն հայտարարությամբ։ Ըստ Իրաքի քրդական ինքնավարության խորհրդարանի էներգետիկ հարցերի հանձնաժողովի նախագահ Շերկո Ջավդաթը հայտարարել է, որ Ռուսաստանի ՊՆ-ի կողմից ցուցադրված արբանյակային ու ԱԹՍ-ներով արված կադրերում քրդական նավթատարներ են։ Հիշեցնեմ, որ ավելի վաղ, ռուսական կողմը պնդում էր, որ դրանք թուրքական են ու պատկանում են Էրդողանի ընտանիքին։

Այս նոր զարգացման գլխավոր պատասխանատուն անկասկած Միացյալ Նահանգներն են, որոնք չեն կարող իրենց թույլ տալ ուղղակիորեն սատարել իրենց թուրք դաշնակցին, ուստի ասպարեզ են նետել իրենց խամաճիկներին, իսկ իրաքյան քրդերը Ամերիկայի գլխավոր խամաճիկներից են Մերձավոր արևելքում։ Ուստի զարմանալի չէ, որ առաջին հայացքից թուրքերի ոխերիմ թշնամի իրաքյան քրդերը անսպասելիորեն գալիս են օգնության էրդողանին։

Դեռ Իրաքյան պատերազմից անմիջապես հետո, ԱՄՆ պետքարտուղար Քոնդոլիզա Ռայսը հայտարարել էր, որ իրենց հիմնական խաղաքարտը դառնում են քրդերը ու ԱՄՆ-ը անթաքույց մանիպուլացնում էր թե՛ քրդերին, թե՛ տարածաշրջանային տերություններին՝ Ազատ Քուրդիստան ստեղծելու հեռանկարով։ Բացի այդ աբստրակտ գաղափարից, ամերիկացիներն ամբողջովին հպատակեցրել են Իրաքի քրդերի վերնախավին՝ հնարավորություն տալով նրանց տնօրինելու Մոսուլի ու Քիրքուքի նավթահանքերից ստացվող հսկայական եկամուտների մի մասը, այնպես որ, Իրաքյան քրդերի վերնախավը ԱՄՆ-ի հլու-հնազանդ կամակատարն է ու եթե նրանց կարգադրվի մորթել իրենց սիրիական ցեղակիցներին, նրանք պատրաստակամ կկատարեն դա էլ, այնպես որ, ոչ մի զարմանալու բան չկա, որ հիմա նրանք սատարում են նւյն այն թուրքիային, որ կոտորում է իրենց ցեղակիցներին ու հենց իրենց՝ պարբերաբար օդային հարվածներ հասցնելով Փեշմերգայի դիրքերին ու բազաներին։

Սակայն մեծ հաշվով, սա ոչինչ չի փոխում։ Դատելով Պուտինի վճռականությունից, նա որոշել է մինչև վերջ գնալ ու հույսը բնավ միջազգային հանրության արձագանքի վրա չի դրել։ Կարծում եմ, արդեն ամենամոտ օրերս, մենք կտեսնենք ռուս-թուրքական հարաբերությունների հետագա վատթարացում։

Thursday, December 3, 2015

Սերժ Սարգսյանի հարցազրույցը վկայում է այն մասին, որ ձերբակալված զինված խումբը իրոք հսկայական վտանգ է ներկայացրել

Լրատվամիջոցներին տված իր ծավալուն հարցազրույցի ամենավերջում Սերժ Սարգսյանն անդրադարձել է նաև օրերս Նորք Մարաշում ու Հայաստանի տարբեր մարզերում անցկացված ձերբակալությունների թեմային, որոնց արդյունքում բացահայտվել ու կալանովրվել էր զինված ցանց, որը պլանավորում էր ահաբեկչական գործողություններ իրականացնել Հայաստանում։

Ճիշտ է, Սերժ Սարգսյանը չի ծավալվել նախաքննության ընթացքի վերաբերյալ, սակայն արդեն իսկ այն փաստից, որ նա անդրադառնալով հարցին, համեմատել է խմբի ներկայացրած պոտենցիալ վտանգը Հոկտեմբերի 27-ի հետ, արդեն շատ բանի մասին է խոսում։ Մասնավորապես, նախագահը հռետորական հարց է հղել, թե պատկերացնո՞ւմ են արդյոք մարդիկ, թե ինչ է նշանակում միլիոնանոց քաղաքի պարագայում տասնյակ նռնակներ պայթեցնել ու 11 ինքնաձիգներ կիրառել։

Իհարկե, ցանկացած հարցում կարելի է դրսևորել որոշակի թերահավատություն, բայց երբ ինչ որ կազմակերպված խմբի մոտ հայտնաբերում են այդքան զենք, ընդ որում, զինանոցի զգալի մասը պայթուցիկներ են և զրահապատ տեխնիկայի ու շինությունների խոցման համար նախատեսված նռնականետներ, և դա էլ հերիք չէ, այդ դեպքի մասին մեկնաբանություն է արվում երկրի նախագահի մակարդակով, ուրեմն ամեն ինչ ավելի լուրջ է, քան փորձում են ներկայացնել որոշ ֆեյսբուքյան գիտունիկներ։

ԱԱԾ-ն և այլ ուժայինները դեռ չեն ծավալվում շատ, բայց վստահ եմ, որ այս պահի դրությամբ միայն հիմարը չի հասկանում, թե իրականում ինչ է կանխվել ԱԱԾ-ի ու ոստիկանության կողմից։

Tuesday, December 1, 2015

Սեֆիլյանի խառնակչությունը շարունակվում է․ միայն բանականությունից զուրկ մարդը կզորակցի այս ավանտյուրիստին


Ինչպես հավանաբար տեղյակ եք, հերթական խառնակչոությունն է պլանավորել Ժիրայր Սեֆիլյանը, ով հերթական փառահեղ անհեթեթությունն է կազմակերպել ու պատրաստվում է իր կողմնակիցներին փողոց հանել՝ «Համազգային մոբիլիզացիայի» դրոշների ներքո։

Բնականաբար, ոչ մի համազգային բան էլ չի ակնկալվում ու հերթական անգամ մի քանի լուսանցքից դուրս գտնվող քաղաքական ուժեր ու քաղաքական գործիչ(ք)ներ փողոց են հանելու մի 100-200 կողմնակից ու ամեն գնով ջանալու են ինչ որ մայմունություն անել, որ այդ աղմուկի ներքո չերևա իրենց խղճուկությունը։

Իրականում, այս ամենն արդեն իրոք ձանձրացրել է։ Եթե հետհայացք գցենք, կտեսնենք, որ տարեսկզբից միակ բանը, ինչում հաջողել է Սեֆիլյանն՝ իր անվան աղանդավորական խմբակի հետ, դա տարատեսակ խառնակիչ ու նույնիսկ ավանդական մարգինալների համար չափազանց ծայրահեղական քայելրի գնալն էր ու ինչն է միավորել բոլոր այդ ակցիաները՝ անհետևողականությունն ու կիսատությունը։

Սեֆիլյանն իր մանկլավիկների հետ սկզբում Փակ Շուկա էր փրկում․․․ կիսատ թողեցին։
Սեֆիլյանն իր մանկլավիկների հետ գնում է Արցախում իրենց տափուկ քարոզչությունն անելու, բայց արդյունքում բախում ու սկանդալ հրահրեցին։ Դե իսկ բոն գործը․․․ կիսատ թողեցին։
Սեֆիլյանն ու իր մանկլավիկներն այնուհետև ձեռնամուխ եղան «Հարյուրամյակն առանց ռեժիմի» ցնդաբանությանը և բնականաբար կրկին կիսատ թողեցին։
Սեֆիլյանն իր մանկլավիկների հետ Բաղրամյանում էլ եղաղ, բոլորին խառնեցին ու կռվացրեցին, դավաճան կնքեցին, վերջում էլ՝ ինչպես միշտ կիսատ թողել ով ամեն ինչ, մտան իրենց բները։

Հիմա Սեֆիլյանն իր մանկլավիկների հետ հերթական անգամ որոշել է «փրկել հայրենիքը» ու հանրահավաք է անում։ Դա նրանց սահմանադրական իրավունքն է իհարկե, իսկ մեզանից հասնում է չմոռանալ բանականության մասին և մեկընդմիշտ հասկանալ, որ նման անսկզբունք ու անհետևողական ավանտյուրիստ դրոշակակիրները անդունդից բացի, ուրիշ տեղ ուղղորդել չեն կարող։

Monday, November 30, 2015

Պուտինի հերթական ապտակը էրդողանին․ ՌԴ նախագահը հրաժարվել է փարիզում հանդիպել իր թուրք կոլլեգայի հետ

Պուտինը հերթական շառաչուն քաղաքական ապտակն է հասցրել Թուրքիայի նախխագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանին՝ հրաժարվելով հանդիպել վերջինիս հետ Փարիզում այսօր կայանալիք կլիմայի փոփոխությանը նվիրված միջազգային գագաթնաժողովի շրջանակներում։

Հիշեցնեմ, որ ավելի վաղ, Էրդողանը գանգատվել էր, որ նա փորձել է կապնվել Կրեմլի հետ, բայց նրա ջանքերը հաջողությամբ չեն պսակվել։ Սա միանշանակ շատ չոր ու վիրավորական դիրքորոշում է դիվանագիտությունում, որը վկայում է մի կողմից Պուտինի վճռականության մասին, իսկ մյուս կողմից հուշում է, որ ռուս-թուրքական դիմակայությունը դեռ չի էլ հասել իր կիզակետին։

Այս մասին նաև հուշում են ոչ այնքան հրապարակային այլ գործողություններ, որոնց մասին այդքան չի խոսվում առայժմ։ Մասնավորապես, երկու կողմերն էլ բավականին ակտիվ ու վտանգավոր զորաշարժեր են անում և օրինակ ռուսական կողմն այսօր հայտարարել է, որ երկու թուրքական սուզանավ անընդհատ հետևում են <<Մոսկվա>> հրթիռային հածանավին, որն ինչպես գգիտեք մասնակցում է Սիրիայի օդային սահմանի փակմանը՝ թուրքական օդուժի համար։

Կարծում եմ, որ այս պահի դրությամբ կարելի է արձանագրել, որ ռուս-թուրքական հարաբերություններն այս աստիճան սրված չէին եղել 1917 թվականից ի վեր ու թեև վաղ է դեռ խոսել ռազմական ռեալ բախման մասին, սակայն մեծ վստահությամբ կարելի է պնդել, որ ռուսներըը դեռ իրենց վերջին խոսքը չեն ասել դեռ ու Թուրքիան դեռ շատ է ցավոտ հարվածներ ստանալու։ Ողջ հարցը կայանում է նրանում, թե ինչպիսին կլինեն թուրքիայի հավանական պատասխան քայլերև և որքանով են թուրքերը վճռականորեն տրամադրված այս դիմակայությունն էլ ավելի խորացնելու հարցում։

Wednesday, November 25, 2015

Ռուսական ինքնաթիռի խոցումը հերթական անգամ ի ցույց դրեց մեր արևմտամոլների խղճուկությունն ու տկարամտությունը

Երբ երեկ հայտնի դարձավ, որ թուրքական օդուժը ռուսական ռազմական իինքնաթիռ է կործանել, դրան ամենաոգևորված արձագանքողները սիրիայի իսլամիստների հետ զուգահեռ, թերև միայն հայ արևմտամոլներն էին։ Ողջամիտ ցանկացած մարդ պարզապես խորը զզվանք էր ապրում՝ տեսնելով, թե ինչ խորը բերկրանք է տիրում տարատեսակ մարդուկների մոտ, ովքեր օրնիբուն գլուխներս տանում են մարդու իրավունքների, հումանիզմի և օրինականության մասին, բայց հենց նման մի բան է լինում, ի ցույց են դնում իրենց փտածության աստիճանը։

Այս կատեգորիայի խղճուկությունը կայանում է, որ իրենք էլ չեն գիտակցում, որ կողքից նայողի համար իրենց արածն այսպես է երևում․ պատրաստ եմ անգամ թուրքի ապօրինությունը ոողջունել, մենակ թե այն ուղղված լինի Ռուսաստանի դեմ։ Հարգելիներս, դուք ոողջամտությունը նոր չեք կորցրել, բայց ինչ որ սրբություն ունե՞ք։ Եթե այդքան կարևորում եք օդային տարածքի անձեռմխելիությունը, որ համարում եք, որ 17 վայրկյանը (հենց այդքան է ռուսական ինքնաթիռը գտնվել թուրքիայի տարածքում) արդեն հերիք է ինքնաթիռ խոցելու համար, ապա ինչո՞ւ էիք լռում, երբ Սիրիական բանակն էր թուրքական ինքնաթիռ խոցել իր օդային տարածքում։

Իրականում լռության պատճառն առավել քան պարզ է․ արևմտամոլների տերերը ում դատապարտեն՝ մեր զոմբիները դրան էլ կդատապարտեն, իսկ ում աջակցեն՝ դրան էլ կաջակցեն։ Ու թքած ունեն նրանք, որ աջակցություն են ցուցաբերում նույն թուրքին։ Չէ՞ որ կարևորը մի շարք դեսպանների հավանությանն արժանանալն է։

Ու ամենաշատը այս պարագայում զայրացնում է, որ սրանք դեռ անամոթություն ունեն պիտաավորելու այն մարդկանց, ովքեր Թուրքիայի արարքն արդարացիորեն ստորություն են համարում և դրա համար արժանանում են այս ոչուփուջերի կողմից այնպիսի պիտակների, ինչպիսիք են ռուսուլման, պուծինասեր, պուտինապաշտ, ռուսալե և այլն։ Մարդ լինի, սրանց հարցնի, թե բա դո՞ւք ինչ եք։ Ես կարող եմ ասել այդ հարցի պատասխանը։ Բնութագրենք հենց ձեր սիրելի թյուրքական հայտնի իմաստով․ դուք մանկուրտ եք՝ մարդ, ով կամազուրք ստրուկ է է հոգեկան հիավանդ։

Friday, November 20, 2015

Ընդդիմությունը չի կողմնորոշվում, թե ինչին է դեմ՝ անհատների՞ն, թե՞ սահմանադրությանը

Արդեն 10 օր է ուշադիր հետևում եմ Սահմանադրական բարեփոխումների շուրջ ծավալվող քարոարշավին ու կարող եմ ասել, որ այս ողջ ընթացքում բարեփոխումներին դեմ հանդես եկող մարդկանց մոտ գերակայել են առավելապես էմոցիոնալ ու անձնավորված փաստարկները։ Այսինքն, մեծ հաշվով ընդդիմադիրների փաստարկները հիմնվում են նրա վրա, որ գործող իշխանությունները ու ՀՀԿ-ն լավը չեն, ուստի չի կարող նրանց առաջարկած Սահմանադրությունն էլ վատը չլինել։

Ու այս պատճառհետևանքային կապը կարմիր գծով անցնում է ընդդիմադիրների բոլոր փաստարկների միջով․ իրենք վատն են, իրենք բոբո են, իրենք էս են, իրենք էն են․․․ Սակայն, եթե վերլուծում ենք իրավիճակն ավելի խորը ու ավելի սառնասիրտ, հասկանում ենք, որ այդ ամենը որքան էլ արդադարցի լինի՝ երկրորդական գործոն են այն պարզ պատճառով, որ նույն իշխանությունները, նույն ՀՀԿ-ն ու նույն այն անձինք, ում անվանարկամամբ ընդդիմադիրները փորձում են ավելի ազդեցիկ դարձնեն իրենց փաստարկներն ու ավելի փաստարկները, չեն կորեչելու ոչ միայն նոր Սահմանադրություն ունենալու դեպքում, նրանք իրենց տեղերում են մնալու գործող սահմանադրության պահպանման պարագայում էլ։ Ու սա արդեն ոչ թե հիպոթեզ է, այլ կայացած իրականություն ու պրակտիակորեն ապացուցված փաստ։

Այլ կերպ ասած, Սամվել Ալեքսանյանը լինելու է թե՛ նոր Սահմանադրությմաբ, թե՛ առանց դրա։ Այլ կերպ ասած, Գալուստ Գրիգորիչը երևի չլինի թե՛ նոր Սահմանադրությամբ, թե՛ առանց դրա (տարիքի պատճառով)։ Այլ կերպ ասած, Լիսկան այդպես էլ չի պահելու իրեն պատմական գիտությունների դոկոտորին հարիր՝ անկախ նարնից, թե ինչ սահմանադրություն լինի։ Ու էլի նման տխուր և ուրախ օրինակներ՝ եթե Սահմանադրական բարեփոխումները բերում ենք անձնավորումների մակարդակ։ Այդ բոլոր անձինք մահկանացու են, այսինքն անցողիկ։ Վաղ թե ուշ այդ անհատները լքելու են ասպարեզը, իսկ Սահմանադրությունը մնալու է ու պետք է քննարկումներն ու պոլեմիկան տեղափոխել հենց այդ դաշտ։

Thursday, November 19, 2015

Ընդդիմադիր ուժերը սաբոտաժներ են կազմակերպում «Այո և ոչ» ռեալիթի շոուի մարզային հանդիպումների ժամանակ

Գնալով ավելի ակնհայտ է դառնում որոշ քաղաքական ուժերի որդեգրած բավականին անազնիվ քայլի՝ «Այո և ոչ» ռեալիթի շոուի շրջանակներում։ Սա էլ արդեն երկրորդ օրն է, երբ նախագծի մասնակիցները Շիրակում հանդիպում են ոչ թե պատահական քաղաքացիների, այլև բավաանին տաքացած զանգված, որոնց մեջ քիչ չեն կոնկրետ քաղաքական ուժերի մարզային ներկայացուցիչները և ովքեր ամեն գնով փորձում են ժխոռ սարքել ու բորբոքել հավաքվածներին։

Գյումրիում այդ սուրբ առաքելությունը ստանձնել էին լևոնականները, այսօր հայրիկյանի ինչ որ հնամենի կողմնակից էր ակտիվորեն ցուցաբերում։ Սա ազնիվ չէ։ Ազնիվ չէ թեկուզ արդեն այն պարզ պատճառով, որ նույն ՀԱԿ-ն ու Հայրիկյանը հրաժարվել են մասնակցել այս նախագծին, բայց փաստորեն տակից լա՜վ էլ մասնակցում են՝ իրենց կողմնակիցների միջոցով։ Մոտս տպավորություն է, որ հատկապես ՀԱԿ-ը հրահանգ է իջեցրել իր մարզային կառույցներում, որպեսզի հնարավորինս շատ հանդիպումների ներկա լինեն ու անեն հնարավորը՝ «Այո»-ի կողմնակիցներին լռեցնելու ու տհաճություն պատճառելու համար։ Դե հանրապետականներն էլ կարելի է ասել կամիկաձեներ են, որովհետև ի սկզբանե պարտված դիրքորոշում ունեն Շիրակի բնակչի համար։

Ընդ որում, խոսքը ոչ թե զուտ անհարմար հարցեր տալու մեջ է, այլ հենց սաբոտաժի, ես պատահական չեմ կիրառում այս բառը։ Բացի նրանից, որ հնչում են անհարմար, կամ էլ թեմայի հետ կապ չունեցող հարցեր, հետո էլ չեն թողնում, որ ընդդիմախոսները խոսեն՝ վանկարկումներ, բուռն արտահայտություններ, երբեմն էլ՝ վիրավորական արտահայտություններ թույլ տալով նրանց հասցեին։ Արդյունքում ստեղծվում է ժխոռ ու շիլաշփոթ, որից ոչ մի բան չի հասկացվում ու որը դիտելուց հետո, միայն տհաճ նստվածք է մնում։

Wednesday, November 18, 2015

Շնորհակալություն «Այո և Ոչ»-ին, որ ցույց է տալիս մեր քաղաքական դաշտի ներկայացուցիչների ողջ մերկությունը (Video)

Իրոք որ հրաշալի ու աննախադեպ հաջող նախագիծ է «Այո և Ոչ»-ը, քանի որ հրաշալի իլյուստրացնում է այն անփառունակ կեցությունը, որում գտնվում է մեր ՈՂՋ քաղաքական դաշտը։ Իրոք հրաշք է, նայում-նայում ես ու չես կշտանում։ Առայժմ, ամենահետաքրքիր դրվագներից մեկը՝ Գյումրու հանդիպումն էր ու հատկապես՝ Ազատ Դեմոկրատների ներկայացուցիչ Նարեկ Այվազյանի ու Սամվել Ֆարմանյանի բախումն էր։

Ծուռը նստենք ու դուզը խոսանք․ Ֆարմանյանը կոնկրետ այդ դրվագում իրավացի է։ Հա, բոլորսս էլ գիտենք, որ ինքը հանրապետական է, բոլորս էլ գիտենք, որ հանրապետականում լիքը թալանչիներ կան, բոլորս էլ գիտենք, որ նույն Ֆրամանյանը նաև դրանց շահերն է պաշտպանում, թեկուզ այն պարզ պատճառով, որ նույն թիմում է նրանց հետ։ Եղբայր, բայց արդյո՞ք դա նշանակում է, որ Ազատ Դեմոկրատները իրենց իրավունք ունեն, որպես սորբ ու անմմեղ, մաքուր ձեռքերով ու էլեգենատ քաղաքական ջենթլեններ ներկայացնելու։

Ու հենց դրա համար էլ ճիշտ է Ֆարմանյանը, երբ Այվազյանի բոոցկլտուն ճառին՝ թալանչիների մասին, անդրադարձում է այն անհարմար փաստով, որ Ազատ Դեմոկրատների առաջնորդ Խաչատուր Քոքոբբելյանն՝ ինքը հանդիսանում է Հայաստանի ամենահարուստ մարդկանցից մեկը, ընդ որում, ինչպես Հայաստանի գրեթե ԲՈԼՈՐ հարուստները, ովքեր հարստացել են Հայաստանում գործունեություն ծավալելով, ինքն էլ հաստատ աքուր ձեռքերով չի կուտակել այդ միլիոնավոր դոլարները։

Այ հենց սա է մեր իրականության ամենամեծ դրաման։ Մեր խնդիրը նա չէ, որ գործող իշխանություններն են վատը։ Մեր ամենամեծ խնդիրն այն է, որ որքան էլ դրանք լինեն վատը, մենք դրա այլընտրանք չունենք, պարզապես չունենք։ Ու շնորհակալություն «Այո և Ոչ»-ին, որ այսքան ակնառու ի ցույց է դնում մեր հասարակության այդ մեծ ողբերգությունը։

Tuesday, November 17, 2015

Զուրաբյանը լավ կանի օդ ցնցելու փոխարեն, ինքն էլ իր ասելիքն ասի ժողովրդին

Զուրաբյանի մոտ կարծես թե կրկին աշնանային սրացումներ են սկսվել ու էլի իրեն տվել է մեկ արտիստի թատրոնի ֆորմատին։ Հարցազրույցներ, հայտարարություններ ու ելույթներ, որտեղ միակ խոսացողն ինքն է ու զարմանալի չէ, որ ծամած պլաստինկայի տպավորություն է ստեղծվում։ Քոչարյան Կարենն էլ ըստ իս շատ ճիշտ առաջարկ է արել, երբ պաշտոնապես հրավիրել է Զուրաբյանին գոնե մեկ ժամով միանալ «Այո և Ոչ»-ի արշավին։

Ինձ խիստ հետաքրքիր է, թե ինչո՞ւ է Զուրաբյանը համառում ու կտրականապես հրաժարվում այս նախագծին մասնակցելուց։ Անցած 4 օրերն ապացուցեցին, որ նախագիծն իրոք անաչառ է ու ոչ մի ֆարս չի պարունակում, ընդդիմադիրներին չեն լռեցնում, չեն սահմանափակում խոսքում։ Ի վերջո, բավականին պատկառելի անցյալ ու թե՛ իշխանությունում, թե՛ ընդդիմությունում լինելու փորձ ունեցող գործիչներ են մասնակցում դրան։

Իմ կարծիքով, խնդիրը նրանում է, որ օդ ցնցելուն այդքան սովոր Զուրաբյանը պարզապես խուսափում է հասարակ ժողովրդի հետ առերեսվելուց, որովհետևր գիտակցում է, որ մի բան է խոսել Լևոն պապիկի անվան աղանդի հետևորդների նոսր բազմության առջև, ովքեր նույնիսկ Զուրաբյանի ամեն ասածին վերաբերվում են ասես Աստծո մարգարեի խոսքի, և միանգամայն այլ բան է խոսել հիասթափված ու անկուսակցական գյուղացու առջև, ով սիրով պատրաստ է մի երկու քաղցր խոսք ասել թե այս, թե բոլոր նախկին իշխանությունների մասին, այդ թվում՝ Լևոնի ու ՀՀՇ-ի։

Զուրաբյանը չի ուզում գնալ դրան, որովհետև գիտի, որ ֆեյսբուքում ու Ազատության ասուլիսում լաչառություն անելը ու բոլոր ընդդիմախոսների ռեժիմի ագնետ հռչակելն ավելի հեշտ է, քան վբիրտուալ իրականությունից կտրվելն ու իրական մարդկանց հետո առերեսվելը։ Ընդհանրապես, ինձ դուր չի գալիս այն էլիտար գոռոզության պաթոսը, որի մեջ իրեն պարուրել է Զուրաբյանը։ Ասենք Բագրատյանի ռանգը չի ընկնում նրանից, որ նա հանդիպում ու խոսում է մարդկանց հետ, լսում է փաստարկներ, հարցեր ու մեղադրանքներ, մինչդեռ ի տարբերություն Զուրաբյանի, ով մամլո խոսնակից ավելի լուրջ պաշտո, մեկ էլ պատգամավորի պաշտոնն է ունեցել, եղել է երկրի վարչապետ։

Զուրաբյան Լևոնը լավ կանի, եթե ծանր տեղը թեթևացնի ու ինքն էլ գա իր ասելիքն ասի հենց մարդկանց, թե չէր արդեն զզվացրեց սրան-նրան դանոսներ գրելով ու համոզելով, որ իշխանություններին սաստեն։ Դանոսչիկություն անելու փոխարեն, թող փորձի անել այն, ինչ պետք է անի քաղաքական գործիչը՝ դեպի իրեն գրավել էլեկտորատը։

Monday, November 16, 2015

Սահմանադրական բարեփոխումների արշավում ոչ ոք այնքան չի նպաստում «Այո»-ին, որքան «Ոչ»-ի ճակատի կարկառուն դեմքերը

Ժողովուրդը հոգնել է պաթոսից ու դեմագոգիայից ու դա մենք տեսնում ենք «Այո և Ոչ» նախագծի յուրաքանչյուր մարզային հանդիպման ժամանակ, երբ բազմաթիվ հասարակ գյուղացիներ ու մարզային կենտրոնների բնակիչներ իրոք հոգնած ու հուսահատ ասում են մոտավորապես նույնը. հիմա ինչի՞ եք եկել, մեկ ա էլի խաբելու եք, հոգնել ենք արդեն թե դիմությունից, թե ընդդիմությունից։

Ինչի՞ց են հոգնել այս մարդիկ առավել շատ։ Իշխանությունների կամայականությունների՞ց։ Իհարկե։ Համատարած կոռումպացվածությունից ու ընտրողական արդարադատությունի՞ց։ Բնականաբար այո։ Բարդ սոցիալական պայմաններից ու հեռանկարի բացակայությունի՞ց։ Անշուշտ։ Սակայն մարդիկ հոգնել են նաև մեսսիաներից, դեմագոգներից ու անընդհատ հուսախաբ լինելուց։ Հոգնել են, երբ այդ արատավոր իշխանության կողքին տեսնում են ոչ պակաս արատավոր ընդդիմություն և նման քարոզարշավների ժամանակ, դեռ հարցն է, թե ինչն է ավելի նյարդայնացնող՝ արդեն սովորական դարձած դժվար կյանքը՞, թե՞ ընդդիմության անբովանդակ ու պոպուլիստական կեցվածքը։

Կարծում եմ, որ չափազանցեցրած չեմ լինի, եթե ասեմ, որ այսօր հանրաքվեին «Այո» քվերակողների մեջ քիչ չի լինելու այն մարդկանց թիվը, ովքեր իրենց «Այո»-ն ասելու են ոչ թե հանուն ինչ որ բանի ու ինչ որ մեկի, այլ ոմանց ինանդու և այդ ոմանք այն պոպուլիստ դեմագոգներն են, ովքեր այսօր հեռուստաէկրաններից ու այլ ռեսուրսներով իրենց սրբերի տեղ են դրել, իսկ ժողովրդին՝ անուղեղ մալի։

Արամ Մանուկյանը հայտարարում է, որ Հայաստանում «Այո» ասող գեթ մեկը չկա (ի՞նչ գիտես), Զուրաբյանը հայտարարում է, որ հավաստի տեղեկություններ ունի, որ Գագիկ Հարությունյանը կաշառել է Վենետիկի հանձնաժողովին (ապացույցներ չի ներկայացնում), Սեֆիլյանն էլ իր հերթին է ինչ որ համազգային մոբիլիզացիայի մասին բարբաջում (այն պարագայում, երբ 100 հոգի մարդ չեն կարողանում փողոց հանել) և այլն։ Եվ այս ամենը այն աստիճան է նյարդայնացնում իր ցինիկությամբ ու իրատեսության բացակայությամբ, որ պարզապես ուզում ես անել ճիշտ հակառակը, ինչ քարոզում են այս դատարկախոսները։

Friday, November 13, 2015

Վաղինակ Շուշանյանը խայտառակ վատ է հանդես գալիս «Ոչ»-ի ճակատում

«Այո և ոչ»-ի այսօր մեկնարկած ռիալիթի շոուին հետևում եմ մեծ հետաքրքրությամբ ու նախ մի երկու բառով խոսեմ հենց այս նախագծի մասին։ Ես չէի էլ պատկերացնում, որ մեր հեռուստատեսությունում կա այդքան վճռականություն՝ նման ֆոմատ հեռարձակելու համար, որովհետև այն ինչ տեսնում եմ, իսկապես խոսքի ազատություն է ու բացառիկ հնարավորություն՝ առաջին հերթին իշխանական վերնախավի համար, որպեսզի նրանք հասկանան, թե ինչ են իրկանում իրենց մասին մատծում հասարակ մարդիկ ու ինչքան անմեղ հրեշտակներ են գործող ընդդիմադիրներն ու ակԾիվիստները։ Ես այսօր մի քանի ժամում ավելի շատ արդարացի մեղադրանքներ ու տեսակետներ լսեցի քննաադատական, քան լսել էի հեռուստատեսությամբ վերջին մի քանի տարիների ընթացքում։

Հիմա բուն քարոզչության ու դրա ներկայացուցիչների մասին։ Ուրեմն ամենայն պատասխանատվությամբ հայտարարում եմ, որ Հայաստանի հարավ մեկնած քարոզչական թիմի մեջ ամենաթույլ ու խղճուկ վիճակում գտնվող մասնակիցը Վաղինակ Շուշանյանն է։ Նույնիսկ Կրինե Աճեմյանն ու Մարգարիտ Եսայանն այդքան բարդ ու անախորժ վիճակներում չէիին հայտնվում, թեև ներկայացնում էին գործող իշխանությունները, իսկ Շուշանյանը ֆեյսբուքում ամպագոռգոռ հայտարարություններ անելուց հետո գնաց Սյունիք ու․․․ ու облажатся եղավ։

Չգիտեմ, երևի ճիշտ են ասում, որ Վաղինակ Շուշանյանի զվյոոզդը բաղրամյանից հետո տարավ ու երևի դրա համար էլ վտարեցին շրժուից, որովհետև նման հանպատրաստի կերպով, չուսումնասիրելով, թե ուր ես գնում և ինչից պետք է խոսաս, չիմանալով տվյալ բնակավայրի ու տարածաշրջանի վերաբերյան կարևոր հանգամանքներ, քե դնել քարոզիչի տեղ ու մարդկանց ինչ որ բան համոզելը առնվազն անպատասխանատվություն է և անարգանք տեղաբնակաների նկատմամբ, դրա համար էլ, հենց Վաղոն սկսում էր խոսալ, մի երկու բառ հետո տեղի ապրողնեերը մի հատ նենց հաակափաաստարկ էին բերում, որ Վաղոն երկու թիակների վրա պառկում էր։ Երևի հույսը դրել էր նրա վրա, որ հեսա կգնա, ավտոբուսից կիջնի ու ամրդիկ հիացմունքից լեզուները կուլ կտան, որ իրենց պատվի է արժանացրել իր շփմամբ Բաաղրամյանի Մեսսիան, բաայց արի ու տես, որ մարդիկ առանձնապես տոն չէին տալիս ու երբ Վաղոն սկում էր խոալ թեմաների շուրջ, որոնց թույլ էր տիրապետում, միանգամից բերնին գալիս էին։

Ու քանի դեռ «Ոչ»-ի ճակատի առաջին գծերում նման ինքնամոռացության մատնված դեմագոգներ են կանգնած, «Ոչ»-ի ճակատի բանը նույնքան բուրդ է, որքան «Այո»-ինը։

Thursday, November 12, 2015

Սահմանադրական բարեփոխումների հանրաքվեի քարոզարշավը հավակնում է դառնալու մեր պատմության ամենաառաջադեմն ու նորարարականը

Թեև բոլոր ընտրությունների ու հաանրաքվեների ժամանակ հայտարարվում է, որ այս անգամ դրանք լինելու են ամենամաքուրն ու ամենաարդարը, արձանագրվող արդյունքները որպես կանոն խոսում են այլ բանի մասին։ Սակայն Սահմանադարական բարեփոխումների հանրաքվեի նախապատրաստություններին ու ծավալվաղ քարոզչական արշավներին հետևելով ակամայից լցվում եմ բարետեսությամբ։

Առանձնակի դուրս գալիս է այն հանգաամանքը, որ իմ հիշողության մեջ աննախադեպ ազատություն ու հավասարություն է ընձեռված երկու կողմերին էլ՝ մեդիա ռեսուրսներից օգտվելու առումով։ Զարամանալի է, բայց փաստ, որ այս անգամ եթերային ժամանակ ընդդիմադիրները ստանում են բոլոր հիմնական հեռուստաընկերություններում, ընդ որում, չի կարել ասել, որ այդ էպիզոդներում նրանք ստատիկ դեր են խաղում ու հնարավորություն չեն ունենում իրենց դիրքորոշումն արատահայտել։

Ուշագրավ է նաև այն, որ համենայն դեպս քարոարշավի այս փուլում, դեռ չենք տեսել սև փիառի նշանակալի կիրառություն (չհաշված Զուրաբյանի արկածները՝ Վենետիկի հանձնաաժողովի կաշառման թեմաների շուրջ) և որևէ քիչ թե շատ նշանակալից բռնության, կամ էլ բռի հակազդեցության մասին էլ որևէ լուրեր չկան։

Շատ կուզենայի, որ այս ոգին պահպանվեր և նմուշի համար գոնե մեկ անգամ մեր քաղաքական ուժերը պահեին իրենց այնպես, ինչպես դա հարիր է քաղաքակիրթ երկրին՝ թույլ տալով, որպեսզի գոնե մեկ անգամ ժողովուրդի համար իմաստավորված լինի քվերակության գնալն ու այս կամ այն ընտրությունն անելը ու այդ իմաստավորումը լինի ոչ թե ընտրակաշառքով արտահայտված, կամ էլ ադմինիստրատիվ լծակներով, կամ էլ սիրում եմ-չեմ սիրում հայեցաակարգով, այլ կշռադատված ու հիմնավորված դիրքորոշումով, որը ձևավորվել էր շաբաթներ շարունակ կողմերի փաստարկները լսելուց հետո։

Tuesday, November 10, 2015

Ինչու Հայաստանը չի կարող ՆԱՏՈ-ի հետ համատեղ հեռանկարներ ունենալ

Սիրիայում շարունակվող պատերազմի ու Ռուսական միջամտության ֆոնին, ինչպես նաև մեր տարածաշրջանում տեղ գտնող բոլոր նոր արգացումների արդյունքում, կարծես թե ակնհայտ է դառնում, որ Հայաստան-ՆԱՏՕ համատեղ հեռանկարները գնալով անհնար են դառնում, քանզի նոր երկաթյա վարագույրը, որը բժանելու է աշխարհ ճամբարների, մեզ իրարից բաժանում է։ Սակայն սա ամենևին միակ պատճառը չէ, որը եթե ոչ անհնար, ապա աաննապատակահարմար է դարձնում Հայաստանի ու ՆԱՏՕ-ի համագործակցության հետագա խորացումը, էլ չխոսենք՝ ՆԱՏՕ-ին անդամակցելու մասին։

Անկախ բոլոր հանգամանքներից՝ կախված ռուս-ամերիկյան լարված հարաբերություններից, Հայաստանն ունի իր ծանրակշիռ պատճառները՝ ՆԱՏՕ-ին անդամակցելու մասիին մեկընդմիշտ մոռանալու։ Առաջին պաատճառը, որը կնշեի՝ աշխարհաքաղաքկան ու ինչո՞ւ ոչ՝ բարոյականն է։ Անկախ նրանից, թե ինչ կլինի պագայում, Թուրքիան եղել է, կա ու միշտ լինելու է մեր դարավոր թշնամմին և ոչինչ չի կարող փոխել դա և այն մարդիկ, ովքեր ցանկանում են դաշնակից դառնալ մեր նախնիներին մորթաած այս պետության հետ, թող մի պահ իրենց անցյալը հիշեն։ Մի՞թե մեր աղաղակող նահատակների վրա թքած ունեն։ Բացի դրանից, մենք Թուրքիայի համար ասես ոսկոր լինենք կոկորդում, որը խնգրում է միանալ նրան Թյուրքական մնացյալ աշխարհի հետ և քանի դեռ սա այդպես է, Թուրքիայի համար մենք միշտ էլ լինելու ենք յուղոտ թիրխ, այլ ոչ թե դշնակից։

Կա հարցի տնտեսական ու ռզմագիտկան կողմ ևս։ ՆԱՏՕ-ին անդամակցելն ի թիվս յլ բաների, նշնակում է նաև բանակդ համապատասխանեցնել ՆԱՏՕ-կն ստանդարտների, իսկ դա իր հերթին նշանակում է, որ մենք պետք է միլիարդավոր դալորների վարկերի տակ մտնենք, որպեսզի զուտ մեր սպառազինությունը փոխենք՝ սկսած հրաձգային զենքերից, վերջացրա բրդ զրահատեխնիկայով ու տեխնոլոգիապես հագեցվծ այլ միջոցներով։ Բացի դրանից, պետք է միանգամից ձեռք քաշենք մեր ողջ պահեստազորից ու ըստ էության՝ սպայական կորպուսից, որովհետև այդ ՆԱՏՕ-ական տեխնիկան յուրացնելու խնդիր կա, ՆԱՏՕ-ական մարտավարություն ու ռազամավարություն յուրացնելու խնդիր կա։ Պատրա՞ստ ենք սրան․ ՈՉ։ Մեզ պե՞տք է նման բան․ ՈՉ։

Արդյունքում, ՆԱՏՕ-ի հետ համագործակցություն զարգացնելու ու առավել ևս՝ կազմակերպությանն անդամակցելու խոսակցությունները զուտ երազախաբության ոլորտից են և անգամ եթե ցանկացծ նման պրոցեսսին չլիներ երշխավորված հակաքյլերի փաստը Ռուսաստանի կողմից, դա պրապես չի բխում մեր շհերից, իսկ այսպիսի խոսակցությունները ասպարեզ նետվում են առավելապես ինչ-ինչ ուժեր ու նհնտներ բարբաջանքների արդյունքում, ովքեր Վաշինգթոնյան կերաակրատաշտից են սնվում լավագույն դեպքում, իսկ վատագույն դեպքում՝ պարզապես աադեկվատ չեն։

Monday, November 9, 2015

Աշոտյանի թոք շոուն լավն է, բայց թոք շոուի հաղորդավարը՝ վատը (Video)

Առայժմ դժվար է հասկանալ, թե որքան կլինի Հանրային Հեռուստաընկերության նոր քաղաքալան թոք շոուն ինչքան կյանք կունենա՝ զուտ Հանրաքվեի նախաշեմին ստեղծված հարթա՞կ է, որը կփակվի հանրաքվեից հետո, թե՞ ավելի հարատև պրոյեկտ կդառնա, սակայն այս պահի դրությամբ կարելի է արդեն երկու կարևոր դիտարկում անել։

Մի կողմից, հաղորդման ֆորմատն ու մակարդակը լավն էր։ Լինելով թոք շոու, այն չէր կրկնում հայկական թոք շոուների ստանդարտ սխալը, երբ կարճ եթերային ժամանակ ունենալով, հրավիրում են անթիվ-անհամար հյուրեր և մարդիկ հաճախ ժամանակ չեն ունենում իրենց ասելիքը տեղավորել եթերային ժամանակի մեջ ու հաճախ նրանց հերթ էլ չի հասնում։ Հետո գովելի է հենց քաղաքական թոք շոուի ֆորմատը, որտեղ լուրջ նշանակություն և ակտուալություն ունեցող ներքաղաքական ու արտաքին քաղաքական հարցեր են քննարկվում, այլ ոչ թե արհեստական կուսաթաղանթների ու կին թամադաների պես հիմար հարցեր։

Հիմա հաղորդման թերության մասին․ Աշոտյանը պրոյեկտի ամենաթույլ օղակն է։ Ու հարցն այն չէ, որ հեռոուստադիտողների մի մասի համար նա ընդունել, կամ անընդունելի է, որպես ԿԳ նախարար։ Հաարցը նույնիսկ այն չէ, որ ինքը ՀՀԿ-ի փոխնախագահ է, կամ էլ այն, որ նախարարին այդքան էլ հարիր չէ հաղորդավարի կարգավիճակում լինի։ Խնդիրն ըստ իս նրանում է, որ Արմեն Աշոտյանը՝ լինելով խարիզմայից մեղմ ասած ոչ զուրկ ու բավականին թրծված բանախոս, ոչ մի կերպ չէր կարողանում հարմարվել նման թոք շոուների հաղորդավարների համար միակ ընդունելի՝ մոդերտորի ֆորմատին։ Եվ դա զարմանալի չէ, որովհետև բժշկական համալսարան ավարտած ու պետական կառավարման ոլորտում կարիեր արած մարդը ամենևին պարտավոր չի լավ հաղորդավար էլ լինել, ինչպես պարտավոր չէ լավ սանտեխնիկ, կամ էլ երկրաբան լինել։ Այլ կերպ ասած, Աշոտյանը չի տիրապետում մասնագիտական նրբությունների, որ պետք է ունենա թոք շոուների հաղորդավարը, էլ չխոսենք այն մասին, որ նա ավելի ակտիվորեն էր բանավիճում Արմեն Մարտիրոսյանի հետ, քան դա անում էր Խոսրով Հարությունյանը։

Եզզրակացություն․ թոք շոուն լավն է, կուզենայի, որ այն լիներ ու որակը չփոխեր, իսկ հաղղորդավարը վատն էր ու կամ պետք է փոխել հարղորդավարին (ի վերջո, ամենայն հայոց Աշոտյանից բացի, էլի հաղորդավարներ կարելի է գտնել, ովքեր ավելի պատրաստված կլինեն ու ավելի փորձառու), կամ էլ Աշոտյանը պետք է փոխի իր հաղորդավարության ռազմավարությունը, որոպեսզի թոք շոուն չվերածվի մեկ արտիստի թատրոնի ու մարդիկ տպավորություն չունենան, որ Աշոտյանիկ անձնական բենեֆիսն են նայում։

Thursday, November 5, 2015

Ռուսաստանը քողարկված սպառնալիք է հղում ԱՄՆ-ին ու իր դաշնակիցներին

ՌԴ Ռազմա-օդա-տիեզերական ուժերի գերագույն գլխավոր հրամանատար գեներալ-գնդապետ Վիկտոր Բոնդարյովը հայտարարել է, որ բացի կործանիչներից, գրոհիչներից, ռմբակոծիչներից ու ուղղաթիռներից, Ռուսաստանի ԶՈւ-ն Սիրիա է բերել նաև զենիթա-հրթիռային համակարգեր և դա արել է, որպեսզի ապահովագրի իրեն՝ ՌՕՏՈւ-ի ինքնաթիռները գողանալու, դամ ռուսական ռազմաբազային հարվածներ հասցնելու ֆորս-մաժորային իրավիճակներից։

Հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ Ասսադի դեմ մարտնչող իսլամիստները ի սպառ զուրկ են օդուժից, իսկ ԶՀՀ-ները միայն օդային թիրախների խոցման համար են նախատեսված, դժվար չէ եզրակացնել, որ այս մեսսիջն ուղղված էր ոչ թե ԻՊ-ին, կամ էլ այլ ահաբեկչական կազմակերպություններին, այլ դրանց սնուցող ու աջակցող երկրներին, որոնք բոլորն անխտիր ԱՄՆ դաշնակիցներն են։

Այլ կերպ ասած, Ռուսաստանը ոչ երկիմաստ մեսսիջ է հղում, որ նախապատրաստվել է ցանկացած իրավիճակի ու վճռական քայլերի կդիմի ցանկացած ոտնձգության դեպքում․ լինի դա ինքնաթիռի գողություն, որը քիչ հավանական է, թե պայմանական հակառակորդի օդային ուժերի ակտիվություն։ Թաարգմանաբար, ռուսները ասել են հետևյալը․ մենք կխփենք մեր ինքնաթիռը, եթե փորձեք գաղանալ այն և կխփենք ձեր ինքնաթիռները, եթե փորձեք հարվածներ հասցնել մեր բազային։

Անկախ նրանից, թե որքանով է իրաական նման զարգացումը, պետք է արձանագրել, որ այսպիսի կոշտ հայտարարությունները բեկումնաային են ու աննախադեպ Ռուսաստանի կողմից։ Պուտինը շարունակում է հետևողականորեն վերականգնել համաշխարհային գերտերության Ռուսաստանի դիրքերը։

Monday, November 2, 2015

Անուղղելի Լյովիկը, կամ ի՞նչ տարբերություն Զուրաբյանի ու Անդրանիկ Նիկողոսյանի միջև


Երեկ Ռուսաստանի դաշնային խորհրդի խոսնակ և Պուտինի մերձավորներից Վալենտինա Մատվիենկոն հյուրընկալվել էր մեր հայրենի խորհրդարանում, որտեղ կարճ ասուլիսի ժամանակ, հարցի իրավունք էր ստացել նաև մեր անուղղելի Զուրաբյան Լևոնը։ Սույն պարոնը, թույլ չի տալիս, որ հասարակությունը մարսի իր նախկին փառահեղ կիքսը՝ կապված կեղծ մատնություն անելու մասով ու անմիջապես հերթական զուրաբյանական ախմախությունն է անում։

Ուրեմն, ՀՀ խորհրդարանի պատգամավորը (!), սկզբում ցիտում է մի ամբողջ պարբերություն Պուտինի ելույթից, որտեղ վերջինս խոսում է այն մասին, որ Սահամանադրական փոփոխությունները չեն կարող ինքնանպատակ լինել ու այնուհետև դիմեմ է Մատվիենկոյին, որպեսզի հաշվի առնելով Պուտինի ասածը, Ռուսաստանի իշխանությունները՝ ի դեմս Մատվիենկոյի, հորդորեն Հայաստանի իշխանություններին, որպեսզի նրանք ձեռընպահ մնան հանրաքվեի անցկացումից։

Հարկ չկա բացատրելու, թե ինչ ամոթալի բան է ինքնիշխան ու անկախ պետության տեսանկյունից, երբբ սեփական խորհրդարանի մանդատակիրը դիմում է այլ պետության ններկայացուցչին՝ ուղղակիորեն խնդրելով, որպեսզի այդ երկրորդ պետությունը միջամտի Հայաստանի ներքին գործերին։ Այլ հարց է, որ երկրորդ պետությունը շան տեղ չի դնում նման դեմագոգներին ու բնականաբար իր գործողությունները չի կառուցելու նման անթասիբ գործիչների խնդրանքներից ու ցանկություններից դրդված։

Այստեղ խնդիրը այլ հարթության վրա է։ Ամիսներ առաջ, երբ տխրահռչակ Անդրանիկ-բռնաբար Նիկողոսյանը հայտարարել էր, որ լավ կլինի, որ Հայաստանը մտնի ՌԴ կազմի մեջ, մի սարսափելի աղմուկ ու ընդվզում էր բաարձրացել և զավեշտալին այն է, որ այդ աղմուկը և Նիկողոսյանի հասցեին հնչող քննադատություններն ու հայհոյանքները առավել բարձր ու առավել ջանասիրաբար էին տալիս հասարակության այն շերտի ներկայացուցիչները, ովքեր գաղափարապես մոտ են Զուրաբյանին, էլ չասեմ հենց զուրաբյանի կուսակիցների ու ֆան ակումբի մասին։ Ակամայից հարց է ծագում նման պարոններին ու տիկնանց, թե ի՞նչ տարբերություն Նիկողոսյանի ու Զուրաբյանի միջև այսքանից հետո և արդյո՞ք կլսենք նույն հայհոյախառը մեկնաբանությունները ձեր կողմից Լյովիկի հասցեին նրա այս հերթական խայտառակ արարքից հետո։

«Նոր Հայաստան»-ը ոչ թե հայաստանյան նոր ընդդիմությունն է, այլ ամրիկյան հին գործակալական ցանց

nor-hayastanՀայաստանում արդեն դժվար է զարմանալ ընդդիմադիր որոշ ուժերի գործողությունների վրա, ուստի պետք էլ չէ զարմանալ նրա, որ չնայած նրան, որ «Նոր Հայաստանի» առանցքային անդամներից շատերի հասցեին հաճախ են հնչում մեղադրանքներ, որ նրանք ԱՄՆ դեսպանատնից են ուղղորդվում, իսկ որոշ դեպքերում էլ, բացահայտ մեղադրում են նրանց ամերիկյան հատուկ ծառայությունների գործակալներ լինելու մեջ, այս քաղաքական ուժի ներկայացուցիչները հերիք չի հանդիպում են ԱՄՆ դեսպանատան հետ, մի բան էլ հպարտորեն մամլո հաղորդագրություն են տարածում, թե փախադարձ հետաքրքրություն ունեցող հարցեր են քննարկել ամերիկացինեերի հետ։

Բոլիվիայի նախագահ Էվո Մորալեսը մի անգամ շատ դիպուկ նկատել էր, որ գունավոր հեղափոխություններ ԱՄՆ-ում հնարավոր չեն, որովհետև այնտեղ չկա ԱՄՆ դեսպանատուն։ Այս պնդման արդարացիության մասին մենք բազմիցս ենք համոզվել հետխորհրդային ու արևելաեվրոպական մի շարք երկրների օրինակով։ Հիմա կարծես թե ակնհայտ է, որ ամերիկացիները իրոք մոբիլիզացրել են հայաստանում իրենց գունավոր համեստ կոնտինգենտը և ինչ որ բան են ուզում մտխլել։

Ու պետք չէ այստեղ աղաղակել ոմանց հերոսական անցյալից, այլոց իբր ազգանվեր գործունեությունից, երրորդների անբասիր կեցվածքից։ Ակնհայտ է, որ «Նոր Հայաստանն» իր մեջ ունի ուժեր, ինչպես օրինակ Հիմնադիր Խորհրդարանն է, որը գերհագեցած է սադրիչներով ու ամերիկյան գործակալներով, ունի ժառանգություն, որտեղից օրինակ Զարուհի Փոստանջյանը Մադլեն Օլբրայթի սիրելի կադրն է Հայաստանում, ունենք էլի մի շարք կասկածելի անհատներ ու միավորումներ, որոնք եթե դեռ վերբովկա չեն եղել ամերիկացիների կողմից, ապա սիրով պատրաստ են դրան։ Ողջ հարցը նրանում է, թե ինչ են ցանկանում անել այս տողադարձ եղած միկրոմիավորման հետ ամերիկացիները։ Այ դա իրոք հետաքրքիր է, որովհետև ակնհայտ է, որ սրանք բավարար պոտենցիալ չունեն նույնիսկ քիչ թե շաատ տպավորիչ քանակությամբ մարդկանց փողոց հանել, իսկ Սահմանադրակկան բարեփոխումներին հակազդելու ոչ մի լուրջ ռեսուրս չունեն․․․

Friday, October 30, 2015

Ո՞ւր մնացին Հայաստանի ինքնիշխանության մասին աղաղակող արևմտամետները, երբ ԱՄՆ դեսպանատունը քիթը խոթեց մեր գործերի մեջ

ԱՄՆ դեսպանատունը ՀՀ կառավարությունից խնդրել է իրենց տրամադրել հունիսի 23-ին Բաղրամյան պողոտայում տեղի ունեցած դեպքերի առթիվ ցուցարարների դեմ հարուցված քրգործի վերաբացման մասին հավելյալ տեղեկատվություն։ Պատճառաբանությունը հետևյալն է․ «Մենք, օրինակ՝ ցանկանում ենք տեղեկանալ գործերի քննության մակարդակի եւ ծավալների մասին հավաստիանալու, որ ոստիկանության կողմից անհամաչափ ուժի կիրառման մեղադրանքները քննվում են ցուցարարների գործերի հետ նույն խորությամբ․․․»։ 

Առաջին հայացքից շարքային ընթերցողի համար այս պարբերությունը ոչինչ չի ասում, մինչդեռ, որպեսզի պատկերացնեք երևույթի լկտիության աստիճանը, պատկերացրեք, որ ԱՄՆ-ում ՀՀ դեսպանատունը խնդրեր ԱՄՆ պատկան մարմիններից խնդրեր տրամադրել իրենց Ֆերգյուսոնում տեղ գտած բախումների հարցով գործերով հավելյալ տեղեկություն․․․ 
Ծիծաղելի է, այդպես չէ՞։ Իհարկե ծիծաղելի է, որովհետև ինչպես Հայաստանը ԱՄՆ-ին ուղղություն տվող չէ, այնպես էլ ԱՄՆ-ը Հայաստանի համար ուղղություն տվող չէ, եթե հենվում ենք երկրների սուվերենության իրավունքի։ Նման գործերը տվյալ երկրի ներքին խնդիրն են ու եթե Հայաստանը ինչ որ մեկի առաջ հաշվետու էլ է, ապա դա միջազգային այնպիսի կազմակերպություններն են, որոնց նկատմամբ հաշվետու լինելու պարտականություն մենք ստանձնել ենք համապատասխան համաձայնագրերի միանալով, սակայն մենք ոչ մի համաձայանագիր չենք ստորագրել, որով պարտավորվել ենք հաշվետու լինել անհատապես ԱՄՆ-ի առջև։
Այս համատեքստում զավեշտալի է մեր արևմտամետ գործիչների լռությունը, ովքեր այլ պարագայում ամեն պատեհ ու անպատեհ առիթով աղաղակում են Հայաստանի ինքնիշխան լինելու մասին։ Հատկապես, երբ դա ինչ որ կերպ կապված է Ռուսաստանի հետ։ Դեմ չենք, ինքիշխանությունը լավ բան է և դրա ապոլոգետիկան միայն գովելի, բայց միայն այն պարագայում, եթե այն անկեղծ է ու համապարփակ։ Երբ օրինակ Ստյոպա Սաֆարյանը, Զարուհի Փոստանջյանը, Դավիթ Սանասարյանը, Խաչատուր Քոքոբելյանը, Ժիրայր Սեֆիլյանը, Պարույր Հայրիկյանը և այս ճամբարի այլ ներկայացուցիչներ ցանկացած առիթով բղավում են ազատ-անկախ-ինքնիշխան Հայաստանին Ռուսաստանից սպառնացող վտանգի մասին ու բերանները ջուր են առնում, երբ այդ ինքնիշխանությանը ապտակ է հասցնում ԱՄՆ-ը, դա մեղմ ասած լավ բաների մասին չի խոսում, որովհետև դա նշանակում է, որ նրանք լավագույն դեպքում իրազեկված չեն (եթե այպես է, հետաքրքիր կլիներ լսել նրանց գնահատականը), կամ էլ նույն այդ դեսպանատան կողմից ուղղորդվող ազդեցության գործակալներ են մեր քաղաքական-հասարակական դաշտում։

Thursday, October 22, 2015

Գալուստ Սահկայնին թոշակի է պետք ուղարկել հրատապ, որովհետև ևս 2 տարի նրան դիմանալն անհնար է

Ամեն բան իր սահմանն ունի, այդ թվում համբերությունն ու հանդուրժողականությունը, հումորն ու հեգնանքը։ Գալուստ Գրիգորիչի պարագայում բոլոր այդ սահմաններն արդեն հատվել են ու ծերուկն իսկապես անտանելի է դարձել և օրստօրէ կորցնում է ադեկվատությունը։
Գրիգորիչի միակ ֆունկցիան հիմա մարդկանց խոսափողերն անջատելն է, իսկ սիրած զբաաղմունքը՝ անիմաստ ու ոչ մի միտք չարտահատող նախադասություններ ասելը, ինչպես նաև իր աշխատակազմի մանկլավիկների հետ գործուղում-շրջագայությունների մեկնելը։

Օրինակ՝ օրերս Հայլուրով ցույց էին տալիս Գրիգորիչի նման աշխատանքային այցերից մեկը, որի շրջանականերում նա հանդիպել էր Կանադայի բարձրաստիճան պաշտոնյաներից մեկի հետ։ Դա պարզապես խայտառակություն էր․ Գրիգորիչը նստած կանադացու էլի երևի ինչ որ մառազմատիկ բաներ է ասում, իսկ մեր պատվիրակության մյուս անդամները դրած անթաքույց խաղեր են խաղում իրենց հեռախոսներով։ Էն խեղճ կանադացին հուսահատ հայացքով մեկ Գրիգորիչին ա նայում, որի ասածներից բնականաբար ոչ մի բան չի հասկանում, մեկ մեր խաղասեր դելեգատներին, որոնց կազմում չգիտես ինչու գոնե մի խելքը գլխին պատգամավոր չկար։

Ի դեպ, զվարճալի է նաև Գրիգորիչի հայտարարությունն՝ ինքնաթիռների մասին, որոնցից նա խուսափում էր ժամանակին, իսկ հիմա պարբերաբար դրանցով է մեկնում գործուղումների։ Ծերուկը հայտարարել է, որ դրանց ադապտացվել չի կարելի, դրանք հոբբիի պես բան են որոնք տանում են-տանում են-տանում են․․․

Ի՞նչ կլինի, բերեք Գրիգորիչին էլ տանենք-տանենք-տանենք, որովհետև իսսկապես էլ նայրդ չի մնացել նրա արածների ու ասածների վրա նյարդայնանալու, էլ ժպիտ չի մնացել նրա անհեթհեթությունների վրա ծիծաղելու, էլ որևէ երևակայություն չի մնացել՝ նրա տեսական օգտակարությունը երկրի ու նույնիսկ իշխանությունների համար պատկերացնելու։ Թե խոսափող անջատող է պետք, նույնիսկ պոլի փայտը կարող է հաջողությամբ փոխարինել Գրիգորիչին։ Այդ ծեր մարդուն ինչի՞ համար եք էքսպլուատացնում, ճամփեք թոշակի, թող իր մառազմը հանրության աաչքերից հեռու դրսևորի։

Wednesday, October 21, 2015

Պուտինը կրկին անսպասելի քայլ ձիով է անում․ Բաշար Ասադն անակնկալ այց է կատարել Մոսկվա


Այսօր հայտնի է դարձել, որ երեկ երեկոյան անսպասելի այցով Մոսկվա է ժամանել Սիրիայի նախագահ Բաշար Ասադը՝ մեծ պատվիրակության հետ միասին։ Ուշ երեկոյան ակայացել է հանդիպում Ռուսաստանի պատվիրակության հետ, որը գլխավորել է Վլադիմիր Պուտինը։

Սկզբում նախագահները բանակցել են առանձին, հետո արդեն ընդլայնված պատվիրակություններով ու հանդիպման արդյունքները ներկայացվել են շատ հակիրճ ու պաշտոնական սղագրության տեսքով, որը սակայն շատ բաներ է հուշում։

Նախ, դատելով դրա տեքստից, ակնհայտ է դառնում, որ Պուտինը ցանկացել է ընդգծել, որ Ասադն իր հրավերով է ժամանել Մոսկվա։ Ասել է, թե ինքն է կանչել։ Սա ևս մեկ հիշեցում է Ռուսաստանի կողմից այն մասին, որ իրենց ձեռնամուխ են եղել գերտերության կարգավիճակում վերահաստատվելու ու Ասադի այցը վկայում է, որ առնվազն Սիրիան ընդունում է Ռուսաստանի գերիշխանությունը։ Բացի դրանից, Պուտինի ձևակերպումներից բխում է այն միտքը, որ այսօր ահաբեկչության դեմ իրական պայքարը մղում է միայն Սիրիան և նրան աջակցողները՝ լուսանցքից դուրս թողնելով ՆԱՏՕ-ին։

Բացի դրանից, խիստ ուշագրավ է նաև սղագրության այն հատվածը, որը վերաբերվում է Ասադի ասածներից։ Եթե հակիրճ, ապա Սիրիայի նախագահն ընգծելով, թե որքան երխատապարտ է Ռուսաստանի իշխանություններին ու ժողովրդին և ինչ կարևոր է հետևողականորեն շարունակել ոչնչացնել ահաբեկիչերին և այլն։ Սակայն ամենաուշագրավը նրանում է, որ Ասադը հայտարարել է, որ կոնֆլիկտի հանգուցալուծման համար կարևոր են քաղաքական քայլերը, որոնք կարտացոլեն ժողովրդի շահերը, այլ ոչ միայն իշխանությունների։

Այլ կերպ ասած, պետք է սպասել, որ ամենամոտ ապագայում Ասադից պետք է սպասել հայտարարություններ ու կոնկրետ քայլեր, որոնք էապես կնպաստեն քաղաքացիական պատերազմի ավարտին։ Առաջին անգամ է, որ Ասադը նման զիջողականություն է դրսևորում ու վաղը, երբ այդ մղձավանջը վերջապես հանգուցալուծվի, էական չէ, թե կպահպանի՞ Ասադն իր աթոռը, թե կհեռանա Սիրիայի քաղաքական ասպարեզից։ Էականն այն է, որ նա այնուամենայնիվ կվերադարձնի խաղաղությունը և բոլորը կհիշեն դա ու որ առավել կարևոր է, բոլորը՝ թե՛ Սիրիայում, թե՛ Սիրիայից դուրս, կհիշեն, թե ում հորդորով ու ջանքերով Ասսադը հասավ դրան։

Հիրավի, Պուտինը հանճարեղ քաղաքական գործիչ է։

Tuesday, October 20, 2015

Իմ թշնամու ընկերն իմ թշնամին է, ուստի ՆԱՏՕ-ն մեր թշնամին է

Եթե թշնամու թշնամին որպես կանոն ընկեր է, կամ էլ առնվազն թշնամի չէ, ապա թշնամու ընկերը թշնամի է, որքան էլ փորձի ձևացննել, թե ընկեր է, կամ էլ գոնե թշնամի չէ։ Աշխարհաքաղաքականությունում՝ առավել ևս։

Թուրքիան մեր թշնամին է։ Թշնամին է դարեր շարունակ, իսկ հիմա՝ առավել ևս։ Թուրքիան մտնում է ՆԱՏՕ-ի կազմի մեջ ու դա նշանակում է, որ ազմակերպությունն ու մեր թշնամին ունեն երկուստեք պայմանավորվածություններ և ընդհնուր նպատակներ, որոնցից շատերը ուղղակի ու անուղղակիորեն արտացոլվում են նաև մեր վրա։

Այսպես օրինակ հայտնի է դարձել, որ ՆԱՏՕ-ական ինքնաթիռները օրերս ավիահարված են հասցրել հայ-քրդական աշխարհազորի տեղակայման վայրերին՝ Սիրիայի հյուսիսում։ Թուրքիան չի էլ թաքցնում, որ իր համար առաջնային թիրախը հենց քրդերն են, այլ ոչ թե իսլամիստները։ Ու նույն ՆԱՏՕ-ն, որ աղկանձում է ամեն անգամ, երբ ռուսական ռումբերը ոչնչացնում են իսլամիստների ու ահանեկիչների հերթական որջը, քար լռություն է պահպանում Թուրքիայի նման արարքների պարագայում։ Էլ չասենք, որ կա հավանականություն, որ հարվածը հասցրել են ոչ թե թուրքական օօդուժի ինքնաթիռները, այլ ՆԱՏՕ-ինը։

Ու սա ոչ եզակի էպիզոդ է, ոչ էլ ամենամսշտաբայինը։ Այնպես է ստացվել, որ Հայաստանը գտնվում է այն ճամբարում, որը ՆԱՏՕ-ն դիտարկում է, որպես իր հակառակորդ՝ դրանից բխող բոլոր տնտեսական, իրավական, քաղաքական ու ռազմական հետևանքներով։ Ու մեր ճամբարի շատ ներկայացուցիչների համեմատ, մենք շատ ավելի ծաննրակշիռ պատճառներ ունենք ՆԱՏՕ-ն թշնամական կառույց համարելու համար ու թիվ 1 պատճառը Թուրքիան է՝ իր պանթուրքիստական էքսպանսիոնիզմով ու երբեք չդադարեցված հայատյացությամբ։

Ու քանի դեռ Թուրքիան ՆԱՏՕ-ի ատիվ, թե պասիվ անդամ է, ՆԱՏՕ-ին էլ պետք է դիտարկել, որպես թշնամու ընկեր, ուստի՝ թշնամի։

Monday, October 19, 2015

Ասսադի զորքերը լուրջ ռազմավարական հաղթանակի նախաշեմին են․ իսլամիստներին հսկայական շրջապատում է սպառնում

Ոգևորող լուրեր են գալիս Սիրիայից, որտեղ ռազմաճակատի հյուսիսային հատվածում, որտեղ Ասսադի կառավարական զորքերը՝ իրականական, Հեզբոլլայի ու կուբական ստորաբաժանումների, ինչպես նաև ռուսական օդուժի աջակցությամբ, իսլամիստների մի խոշոր խմբավորում շրջապատել են ու այժմ գրեթե ավարտին են հասցնում Հալեպի շրջանում իսլամիստական մեկ այլ հսկայական խմբավորման շրջափակում։

Եթե ամեն ինչ հաջող անցնի և Ասսադական ուժերը կարողանան ավարտուն օղակներ ստեղծել իսլամիստների ուժերի շուրջ, որոնց շարքերում ինչպես ԻՊ-ականներ են, այնպես էլ ահաբեկչական այլ խմբավորումների ջոկատներ, Ասսադը կարող է բեկում մտցնել քաղաքացիական պատերազմի ընթացքի մեջ ու նույնիսկ հաղթական ավարտի հասցնել այն։

Առաջիկա մի քանի շաբաթները լինելու են բախտորոշ ոչ միայն Ասսադի ու Սիրիայի համար, այլև ամբողջ աշխարհի, որովհետև հիմա վերջին խոսքը մնում է գերտերություններին ու հատկապես՝ ԱՄՆ-ին։ Եթե Օբաման այդպես էլ ակտիվ դիրքորոշում չորդեգրի ու չանցնի իսլամիստների բացահայտ աջակցությանը, ապա Ռուս-իրանա-սիրիական դաշինքը կջախջախի ԱՄՆ-ի ու նրա արաբական դաշնակիցների հիմնական դրածոներին և իրենց գերշխանությունը կտարածեն ամբողջ տարածաշրջանով՝ ստիպելով ԱՄՆ-ին զիջել իր գերիշխող դիրքերը։

Սակայն շատ քիչ հավանական է, որ ԱՄՆ-ը հանդուրժի ցանկացած նման սցենար և ակնհայտ է, որ Օբաման, ով այլևս կորցնելու բան չունի, անկասկած ունակ է ավանտյուրաների, որոնց հետևանքները շատ ծանր կարող են լինել ամբողջ աշխարհի վրա, սակայն դա այն գինն է, որը պատրաստ է վճարել ԱՄՆՆ-ը իր համաշխարհային հեգեմոնիայի ու տարածաշրջանային գերտերությունների վերելքը կանխելու համար։

Կարելի է պնդել, որ ամեն ինչ կախված է նրանից, թե որքան արագ ու արդյունավետ կգործեն Ասսադն ու դաշնակիցները։ Եթե նրանք կարողնան ջախջախել ՍԻրիայի հյուսիսում գտնվող իսլամիստական խմբավորումներին և հուսալիորեն փակնեն Թուրքիայի հետ սահմանը, ապա հաշված ամիսներ հետո հաամաժողովրդական կոնսենսուսով այնտեղ քաղաքակացիական պատերազմմը կդադարի ու այդ պատերազմիի ավարտով, կավարտվի նաև բրիտանո-ամերիիկյան տարածաշրջանային գերիշխանությունը, որն արդեն 200 տարվա պատմություն ունի։

Friday, October 16, 2015

Հայկական քաղաքական դաշտում ռուսական ինտերվենցիա է սկսվելու

Երկար տարիներ հայաստանյան քաղաքական դաշտը բարձիթողի վիճակում թողնելուց հետո, Ռուսաստանը կարծես թե որոշել է անցնել վճռական գործողությունների ու երաշխավորել, որ արդեն կարճաժամկետ ու միջնաժամկետ հեռանկարներում, հայաստանյան քաղաքական իսթեբլիշմենթը դադարի լինել մեծամասամբ արևմտամետ՝ բացահայտ, թե լատենտ։

Դրա համար Ռուսաստանը որոշել է կիրառել ռուսաստանցի հայազգի մեծահարուստների պոտենցիալը ու համենայն դեպս այս պահի դրությամբ, Ռուսաստանի փափուկ ուժի քաղաքականությունը կիրառվելու է քաղաքական վերնախավի մակարդակով, իսկ հասարակ ժովորդի մասով առանձնապես ոչ մի նոր բան չի նախանշվում, ոչ էլ եղած հումանիիտար ծրագրերի ծավալների մեծացման մասին խոսակցություն կա։

Այս փոփոխությունների առաջին ծիծեռնակը Մալիշկայի Արա Դերեվյաննին է, ով կարծես մարմնավորի 2000-ականները․ անհասկանալիորեն հարստացած, անկիրթ, պարզունակ ու ռաբիզոտ խոպանչի։ Ցանկացած լուրջ երկրում, այդ թվում նաև Ռուսաստանում, նման արժանիքներով մարդը չի կարող լուրջ հավակնություններ ունենալ մեծ քաղաքականությունում, բայց Հայաստանում կարող է, որովհետև Հայաստանում 20 տարվա ընթացքում բուծել են կիսասոված բազմահազարանոց հոտ, ով պատրաստ է ողորմության և ընտրակաշառքի համար իր քվեն տալ ցանկացածի՝ լինի դա կիսագրագետ օլիգարխ, ակադեմիկոս, թե Թալեաթ փաշան․ միայն թե փող բաժանի ու հայտնի հարուստ լինի։

Սակայն Արա Աբրահամյանը միայն առաջին ծիծեռնակն է։ Ռուսաստանը բնավ էլ չի պատրաստում իր հիմնական քաղաքական լծակկ նրան դարձնել։ Դժվար թե ռուսները ինչ որ մի անհատի փորձեն այդ կարգավիճակով օժտել։ Ի վերջո, Սերժ Սարգսյանի հետ Պուտինի համագործակցությունը լավ է ստացվում և սխալ կլինի ասել, որ լավ՝ միայն ռուսների համար։ Պարզապես, Ռուսաստանը որոշել է շտկել իր իսկ սխալը՝ Հայաստանի քաղաքական դաշտի մասով, իսկ սխալը կայանում է, որ Ռուսաստանն ինքը՝ երկար տարիներ տրվելով արևմտամետական պատրանքների, չէր խոչընդոտում Հայաստանի ու այլ նախկին խորհրդային հանրապետությունների եվրոպամետ խաղերին, ինչի արդյունքում, ընդհամենը 20 տարում այդ երկրներում ձևավորվեց արևմտամետ ու հակառուս աշխրհայացքների տեր անհատների կուռ բազմություն, դե իսկ քաղղաքական դաշտի մասով, կարելի է ասել, որ մեծաամասամբ գործ ունենք արևմտամետության հետ․ մտածված արևմտամտության, շաբլոնացված արևմտամետության, անգրագետ արևմտամտության․․․

Հիմա ժամանակն է եկել վերականգնելու հեգեմոնիան ու դրա առաջին քայլներն արվում են։ Սկզբում Արա Աբրահամյանն ու Սամվել Կարապետյանն են վճռականորեն մտնում Հայաստանի քաղաքական ու տնտեսական դաշտեր, հետո նրանց կմիանան այլ ծանրակշիռ հայազգի ռուսաստանցիներ ու ընդհամենը մի քանի տարի հետո, Հայաստանի քաղաքական դաշտում, արևմտամետությունը ներկայացված կլինի հատուկենտ մարգինալներով։

Thursday, October 15, 2015

Հայաստանում Ռուսաստանի ազդեցությունը պետք է բալանսավորել ոչ թե Արևմուտքով, այլ Իրանով

Գաղտնիք չէ, որ Ռուսաստանը բացառիկ տնտեսա-քաղաքական ազդեցություն ունի Հայաստանի Հանրապետության վրա ու եթե մինչև այժմ ռուսական մենաշնորհը փորձում էին բալանսավորել՝ Արևմուտքի հետ հարաբերությունների հաշվին, ապա փոփոխվող աշխարհաքաղաքական իրականությունը մեզ հուշում է, որ մենք կարող ենք շատ ավելի արդյունավետ, խոստումնալից ու հեռանկարային փոփոխություն անել, մեր աշխարհաքաղաքական վեկտորում՝ Ռուսաստանի ազդեցոություն բալանսավորելով Իրանի գործոնով։ Այլ կերպ ասած, ԵՄ-ի ու ԱՄՆ-ի հետ հարաբերությունները խորացնելու փոխարեն, պետք է շեշտը դրվի հայ-իրանական հարաբերությունների շեշտակի զարգացման ու ծավալման վրա։

Մի կողմից, սա իհարկե չի կարող առաջացնել Ռուսաստանի խանդավառությունը, բայց հաստատ Ռուսաստանը նման մերձեցմանը չի վերաբերվի այնքան սուր, որքան դա անում է Արևմուտքի պարագայում, որովհետև կամա թե ակամա, Ռուսաստանն ու Իրանը հիմա գտնվում են միևնույն ճամբարում և նրանց մերձեցումը գնալով ավելի է արագանում։

Բացի դրանից, Իրանը ինքը չունի և չի կարող այնպիսի ռիսակյին հավակնություններ մեր համար, որքան Արևմուտքը և ինչու ոչ՝ հենց Ռուսաստանը։ Իրանի պարագայում, կարելի է ասել, որ որպես այդպիսին բացակայում է մշակութա-կրոնական ասսիմիլիացիայի վտանգը, որովհետև որքան մենք նման ենք՝ հին պատմության ու պատմական արմատների տեսանկյունից, այնքան էլ մենք տարբեր ենք պարսիկների հետ՝ կրոնա-մշաութային համատեքստում։ Այ կերպ ասած, չեմ կարծում, որ տեսանելի հեռանարում մեզ սպառնում է տեսնել այնպիսի երևույթներ բացառապես պարսկախոս հայաստանցիների, իսլամի բավականին ագրեսիվ քարոզի, կամ էլ Հայաստանում Շարիաթական օրենքների ընդունման քարոզի։ Մինչդեռ բացառապես ռուսախոս հայեր կան, առավելապես բողոքականության ու այլ արևմտյան աղանդների ինտենսիվ քարոզ կա, ինչպես նաև առկա է եվրոպաան, կամ էլ եվրասիական արժեքներ պարտադրելու պրակտիկա։

Եվ վերջապես, Իրանի հետ հարաբերությունների ծավալումը շատ ավելի խոստումնալից է տնտեսա-քաղաքական տեսանկյունից, քան Արևմուտքի հետ, որովհետև ի տարբերություն Արևմուտքի, Իրանը մեզ որպես գաղութ չի դիտարկում, իսկ Կասպիական թյուրքերի հավակնությունները երկուսիս համար էլ մեծ ռիսկ են։ Կարելի է ասել, որ ի դեմս ադրբեջանա-թուրքական զույգի, մենք ընդհանուր թշնամի ունենք։

Այս ամենն առավել քան իրատեսական են ու հաշվի առնելով, որ առաջիկայում պլանավորվում է Իրանական մեծ պատվիրակության այց Հայաստան՝ Իրանի փոխնախագահի գլխավորությամբ, կարելի է ենթադրել, որ այս դրույթների ակտուալությունը գիտացում են ինչպես մեր իշխանությունները, այնպես էլ Իրանի ղեկավարություն, իսկ մենք պետք է միայն ողջունենք նման տենդենցները։ Օրվա հրամայականն է պարզապես փոխելու մեր աշխարհաքաղաքական ու ներքաղաքական որոշ վեկտորներ ու Արևմուտքը՝ Իրանով փոխարինելը օրակարգի կարևորագույն հարցն է։

Wednesday, October 14, 2015

Քաղաքական ֆեյքեր օգտագործելու Հովիկ Աբրահամյանի ռազմավարությունն անհեռանկար է ու ծիծաղելի

Կան քաղաքական գործիչներ, ում տեսակարար կշիռը հայաստանյան քաղաքական դաշտում անսահման մոտ է 0-ի, ու որպես ինքնուրույն միավոր՝ նրանք իրենցից ոչինչ չեն ներկայացնում, սակայն այսքանով հանդերձ՝ նրանք որոշակի պահանջարկ են վայելում բարձրաստիճան որոշ այրերի մոտ։ Դրանք ասես ֆեյսբուքյան ֆեյք պրոֆիլներ լինեն, որոնց միջոցով դրանց իրական տերերն այս կամ այն քաղաքական մեսիջն են ասպարեզ նետում՝ այն տարբերությամբ, որ գործ ունենք ոչ թե ինչ-որ վիրտուալ միավորների հետ, այլ միանգամայն իրական մարդկանց հետ, ովքեր, որպես կանոն, քաղաքական դիակներ են ու արդեն երկար տարիներ կատարում են գրպանի տուզիկի գործառույթ իրենց տերերի համար։
Այ նման մի ֆեյք էլ հավերժ նախագահացու Արամ Հարությունյանն է, ով, ինչպես վաղուց հայտնի է, Հովիկ Աբրահամյանի անձնական օգտագործման ֆեյքն է։ Ամեն անգամ, երբ Արգամիչը վերահաս վտանգի հոտ է առնում ու զգում է, որ կարող է իրեն ազատեն վարչապետի իր բաղձալի պաշտոնից և ուղարկեն հասարակական աշխատանքներ կատարելու, ասպարեզ է նետում իր այս ֆեյքին, ով 1-2 խիստ «ընդդիմադիր» հարցազրույցներ է տալիս, իսկ հետո Հովիկ Աբրահամյանի կողմից ֆինանսավորվող լրատվամիջոցները սկսում են իրենց համեստ հնարավորությունների սահմաններում տարածել ֆեյքի ասածները՝ ստեղծելով տեղեկատվական կեղծ աղմուկ։
Սա իրականում շատ թույլ ու անհեռանկար ռազմավարություն է Աբրահամյանի կողմից, որովհետև նախ ֆեյքի պատկանելիության մասին բոլորը գիտեն, երկրորդն էլ՝ ի՜նչ էլ ասի Արամ Հարությունյանը, դա որևէ դերակատարություն չի կարող ունենալ ընդհանուր դրության վրա՝ հաշվի առնելով վերջինիս 0-ական ժողովրդականությունն ու ասելիքի ծեծված ու անբովանդակ լինելը։ Արդյունքում Արամ Հարությունյանն իհարկե կատարում է իր հանձնարարությունն ու ստանում իր հասանելիքը, բայց ծիծաղելի վիճակում է հայտնվում ֆեյքատերը։

Հրապարակվել են Ուկաինայի երկնքում խոցված ինքնաթիռի գործի քննության արդյունքները, բայց ոչ մի պարզություն այդպես էլ չկա

Երեկ Ռուսաստանն ու Նիդերլանդերը գրեթե միաժամանակ հրապարակեցին Ուկրաինայի երկնքում խոցված Բոուինգի գործի փորձաքննության արդյունքները, որոնք խիստ մանրամասն ու դետալիզացված լինելով հանդերձ, այդուհանդերձ չտվեցին ոչ  մի սպառիչ պատասխան այն հարցին, թե որտեղից և ում կողմից է խոցվել մալազիական ինքնաթիռը։

Փոխարենը, հայտնի է, թե ինչով են խոցել, որտեղից են խոցել, ինչպես է այդ հրթիռը շարքից հանել ինքնաթիռը և այլն։ Հիմա արդեն ակնհայտ է, որ ինքնաթիռը ոչնչացվել է ԲՈՒԿ Մ1 հակաօդային պաշտպանության համակարգով ու ռուսական լրատվամիջոցներում հայտնված վարկածը, որ ինքնաթիռը խոցել են կործանիչով՝ հաստատում չեն գտել կարծես։ Իսկ թե որ կողմն է արձակել այդ հրթիռը՝ անհասկանալի է մնում։

Նիդերլանդները ոչինչ չեն ասել այս առնչությամբ, իսկ ռուսական կողմն էլ հայտարարել է, որ դա նշանակություն չունի էլ մեծ հաշվով, որովհետև անկախ նրանից, թե ովքեր են եղել հրթիռ արձակողները՝ պատասխանատվությունն ընկնում է Ուկրաինական կողմի վրա, որի դիսպետչերները ուղղորդել են ինքնաթիռը մի տարածք, որտեղ դեռ օրեր առաջ հասցրել էին ռազմական թիրախներ խոցել և առհասարակ՝ Ուկրաինայի իշխանություններին, որովհետև վերջիններս պարտավոր էինփակել երկրի Արևելքի օդային տարածքը՝ նման միջադեպերից խուսափելու համար։

ԱՄՆ-ը իր կողմից շտապել է հայտարարել, որ Նիդերլանդների անցկացրած փորձաքննությունը հաստատում է իրենց վարկածը, իսկ ԱՄՆ-ը հենց հաջորդ օրն էր հայտարարել, որ ինքնաթիռը խոցել են ապստամբները, սակայն ԱՄՆ պետդեպի ներկայացուցիչը չի կարողացել հստակեցնել, թե ինչպես կարող է զեկույց հաստատել, կամ էլ հերքել ԱՄՆ դիրքորոշումը, եթե այնտեղ ոչ մի բառ չի ասվում, թե ով է մեղավոր։

Մի խոսքով, ցավով կարելի է արձանագրել, որ կարծես թե ոչ մեկին չի հետաքրքրում ոչ ուղևորների ճակատագիրը, ոչ էլ ճշմարտությունը և ներգրավված բոլոր կողմերը այս ողբերգության համատեքստում կամ իրար մեղադրելով են զբաղված, կամ էլ պաշտպանվելով։ Հավանաբար, մարդկությունը երբեք էլ սպառիչ պատասխան չի ստանա, թե կոնկրետ ով ոչնչացրեց հարյուրից ավել մարդ տեղափոխող ուղևորատար ինքնաթիռը։

Tuesday, October 13, 2015

Լևոն Զուրաբյանի ու ՀԱԿ-ի միջազգային խայտառակությունն անխուսափելի է

Ո՜նց մտածում եմ, միևնույն է՝ հանգում եմ այն եզրակացությանը, որ յուրայինների համար Լևոն Զուրաբյանի պես քաղաքական պատուհաս դեռ չենք ունեցել մեր ընդդիմությունում։ Իրոք, քաղաքական գործիչը կամ պետք է կայացման լուրջ խնդիրներ ունենա՝ հոգեկան բնույթի, կամ էլ բացարձակ կոմպետենտ չլինի, որպեսզի իրեն թույլ տա այնպիսի կիքս, որը ոչ միայն կարող է վերջնականապես սասանել իր քաղաքական ապագան, այլև իր կուսակցության բոլոր հեռանկարների ու արտաքին աջակցության վրա քար գցել։
Դեռ 2008 թվականից ՀԱԿ-ի հռետորաբանությունն ու քաղաքական հարաբերական կայունությունը մեծապես պայմանավորված էին նրանով, որ եվրոպական կառույցները չափավոր սատարում էին ՀԱԿ-ին ու իրենց հայեցողությամբ շահարկում էին մարտիմեկյան իրադարձությունները, իսկ Զուրաբյանը մեկ հայտարարությամբ այնպես արեց, որ այսուհետ եվրոպական այն կառույցները, որոնք մինչ այս գոնե քաղաքական աջակցություն էին ցուցաբերում ՀԱԿ-ին, այսուհետ վերաբերվելու են այդ կառույցին ասես բորոտով հիվանդի։
Զուրաբյանը հավանաբaր տեղյակ չէ, որ եվրոպական քաղաքական իսթեբլիշմենթն արդեն մի քանի դարի պատմություն ունի, այնտեղ այլ քաղաքական կուլտուրա է ու կան բաներ, որոնք կարելի է մարսել Հայաստանում, բայց ոչ երբեք Եվրոպայում։ Թերևս, հենց սա էլ պատրանք է ստեղծել Զուրաբյանի մոտ, ով կոռուպցիոն գործարքի մեջ է մեղադրել եվրոպական ամենահեղինակավոր կառույցներից մեկին՝ հավանաբար ենթադրելով, որ կլինի ինչպես միշտ․ առանձնապես ուշադրություն չեն դարձնի հերթական հերյուրանքի վրա, կասեն՝ «Դե Զուրաբյանն է, ի՞նչ արած» ու կմոռանան եղածի մասին, սակայն արի ու տես, որ եվրոպական քաղաքական գործչի համար կոռուպցիայի մեջ մեղադրվելը խի՜ստ լուրջ բան է, ու եթե նման մեղադրանքից հետո սպառիչ ապացույցներ տրամադրվեն, դա վերջակետ կդնի այդ գործչի կարիերայի վրա։ Ուստի նման դեպքերում եվրոպացիները գնում են մինչև վերջ՝ իրենց անմեղությունը կամ ուրիշի մեղավորությունն ապացուցելու համար։
Հիմա Զուրաբյանի պատճառով ՀԱԿ-ը հայտնվել է մի իրավիճակում, երբ իշխանությունները քարտ-բլանշ ունեն ու կարող են եվրոպացիներին ասել. «Տեսնո՞ւմ եք՝ ում հետ գործ ունենք։ Ստալինյան բանսարկուների ոճով են մեզ հետ այսքան ժամանակ գործել, հիմա էլ նույնը՝ ձեզ հետ»։ ՀԱԿ-ի համար աղետը կայանում է նրանում, որ իրենք առարկելու բան չեն ունենա դրան, որովհետև Լևոն Զուրաբյանի սկանդալային հայտարարությունը ոչ մի փաստով չեն կարողանում ամրապնդել։
Չեմ կարծում, որ Զուրաբյանի նկատմամբ ինչ-որ հալածանքներ ձեռնարկվեն, ոչ էլ ՀԱԿ-ի, որովհետև փորձը ցույց է տվել, որ ՀԱԿ-ը ջլատելու ու կազմաքանդելու հարցում ոչ ոք այնքան բան չի արել, որքան հենց Զուրաբյանը ու մնացած ՀԱԿ-ականների անգործությունը, պարզապես այս միջադեպով ՀԱԿ-ի ու Զուրաբյանի խայտառակությունը միջազգային ատյաններում դառնում է անխուսափելի։
Թերևս, միակ անհասկանալի պահը մնում է այն, թե ինչը կարող էր, այնուամենայնիվ, ստիպել Զուրաբյանին նման մանր ու ոչ տղամարդկային քայլի գնալ՝ նման լուրջ հեռանկարի ռիսկն աչքի տակ ունենալով։ Կարծում եմ, որ պատասխանը հենց Զուրաբյան Լևոն անհատի անձնային որակներում է թաքնված։ Բանն այն է, որ Զուրաբյանը պարբերաբար ինքն է հայտնվում սկանդալային պատմությունների մեջ, որպեղ թե՛ կոռուպցիայի, թե՛ քաղաքական մարմնավաճառության, թե՛ զրպարտության դրվագներն անթիվ-անհամար են։ Ասենք՝ հիմա էլ Զուրաբյանին մեղադրում են նրանում, որ ՀԱԿ դաշինքի մեջ մտնող այլ կուսակցություններին հասանելիք հանրաքվեի ընտրական հանձնաժողովների տեղերն է վաճառում՝ գումարները գրպանելով, ու սա ամենևին էլ առաջին նման սկանդալը չէ ՀԱԿ-ի ներսում։ Կարծում եմ, որ Զուրաբյանը, լինելով մանրախնդիր ու ոչ բարձր բարոյական որակներ կրող մարդ, կրկնում է նման մարդկանց սխալը և բոլորին իր արշինով է չափում՝ կարծելով, որ եթե ինչ-որ մեկի հասցեին մեղադրանք հնչեցնի, միևնույն է՝ դրան կհավատան, որքան էլ դա մերկապարանոց հնչի՝ «մեկ է՝ բոլորի տակ էլ ինչ-որ բան կա» սկզբունքով։ Այնպես որ, գործ ունենք մի իրավիճակի հետ, երբ հերթական անգամ հենց գողն է առաջինը գոռում՝ բռնեք գողին։
Եվ այսքանով հանդերձ՝ անհասկանալի է ՀԱԿ-ի մնացած անդամների իներտությունը։ Մի՞թե չեն հասկանում, թե ինչ պատուհասի մեջ են հայտնվել մի հոգու հիվանդագին ամբիցիաների ու նեղացկոտության պատճառով, ով հանուն նրա, որ վրեժ լուծի իրեն անհարմար դրության մեջ դրած Վենետիկի հանձնաժողովից, հարվածի տակ է դրել ողջ կուսակցությանը՝ առանց որևէ մեկի հետ համաձայնեցնելու դա։

Monday, October 12, 2015

Որքանով են հավաստի ԻՊ ղեկավար Ալ Բաղդադիի վերացման մասին լուրերը


IRNA. ԻՊ ղեկավարը վիրավորվել է, նրա 3 տեղակալը՝ սպանվելԵրեկ Իրաքյան ուժայինները սենսացիոն լուր տարածեցին, համաձայն որի, Իրաքի ՌՕՈւ-ն օդային հարվածներ է հասցրել ԻՊ ղեկավար Աբու Բաքր Ալ Բաղդադիի ավտոշարասյանը, ինչի արդյունքում մեծ քանակությամբ ահաբեկիչներ են ոչնչացվել, այդ թվում նաև ԻՊ ղեկավարի երեք տեղակալները ու հավանաբար հենց ինքը՝ Ալ Բաղդադին։

Հետո այս տեղեկատվական աղմուկին միացան նաև իրանական ռեսուրսները, ովքեր հաստատեցին 3 տեղակալների սպանությունը, իսկ Բաղդադիի մասով հաղորդեցին, որ նա ծանր վիրավորվել է ռմբակոծության արդյունքում։

Սակայն տեղեկատվական այս հոսքը հենց սկզբից բախվեց թերահավատության պատնեշի։ Արևմտյան և ռուսական մի շարք լրատվամիջոցներ միանֆամից հիշեցին, որ վերջին տարիների ընթացքում, առնվազն 3 անգամ հաղորդվել է Ալ Բաղդադիի սպանության մասին, իսկ տվյալ դեպքում անգամ չեն ներկայացվում որևէ ապացույցներ, ոչ միայն վերջինիս լիկվիդացման, այլև այնպիսի փաստեր, որոնք կփաստեին, որ ավտոշարասյան նկատմամբ ինչ որ հարված է հասցվել։


Այսպիսով, կարելի է փաստել, որ այս պահի դրությամբ գործ ունենք չճշտված տեղեկատվության հետ, որը մեծ հավանականությամբ կարող է լինել պարզապես քարոզչական խայծ։ Սա չի բացառում այն, որ ԻՊ-ի ղեկավարի շարասյան նկատմամաբ ավիահարվածի դրվագ տեղ գտել է, ոչ էլ կարելի է վստահությամբ բացառել բարձրաստիճան ԻՊ-ականների ու հենց Ալ Բաղդադիի լիկվիդացումը, բայց այս պահին դեռ շատ վաղ է խոսել դրա մասին, որպես կայացած փաստի։

Ավելին, նույնիսկ Ալ Բաղդադիի լիկվիդացումը մեծ հաշվով ոչինչ չի կարող փոխել ընդհանուր պատկերում, որովհետև ԻՊ-ի առանձնահատկությունը կայանում է հրաշալի ցանցային կառուցվածքի ու կենսունակության փաստում և նույնիսկ դրա պարագլուխի ոչնչացումը կբերի զուտ նրա, որ նրան կփոխարինի մեկ այլ իսլամիստ, ինչը բնավ չի ազդի ոչ ԻՊ-ի բովանդակության, ոչ էլ դրա մարտական հնարավորությունների ու պոտենցիալի վրա։

Saturday, October 10, 2015

Զուրաբյանի արածը կեղծ դանոսչիկություն է



Եթե հասարակ մահկանացուն իր հարևանի վրա կեղծ մատնություն անի, ապա բացի նրանից, որ նա այդ քայլով ենթակա է քրեական պատասխանատվության, այլև հավերժ խարանվում է իրեն ճանաչող հասարակ մարդկանց կողմից` որպես ստուկաչ ու շառ անող, կեղտոտ մարդ։
Իսկ ի՞նչ, եթե նման բան անում է ԱԺ պատգամավորի մանդատ ունեցող մեկը, ով անձեռնմխելի է քրեական հետապնդման համար, քանի դեռ կրում է մանդատը։ Օրենքի մասով կարծես թե նա իմունիտետ ունի, իսկ այ նույն մարդկային խարանի հարցը մնում է անփոփոխ։
Հիմա ես ուզում եմ հասկանալ մեր պատգամավոր կոչեցյալներից մեկին՝ Լյովիկ Զուրաբյանին։ Ես ոչ մի կերպ չեմ կարողանում հասկանալ, թե ինչն է շարժում այս մարդուն, բայց մոտս այնպիսի տպավորություն է, որ նա ամեն ինչ անում է, որպեսզի ՀՀԿ-ականների ու ոչ միայն ՀՀԿ-ականների շարքերից իր հասցեին հնչող բոլոր վիրավորական հայտարարություններն ու հայհոյանքներն արդարացի լինեն։
Մարդը չի կարողանում գոնե մի քանի օր վեր ընկնի տեղը, որ հետո համայն հայության ուշունցներին չարժանանա։ Ոչ մեկս էլ հիացած չենք էս իշխանություններով ու մեր իրավիճակով, բայց ո՞նց կարելի է այնքան նվաստանալ ու այնքան, կներեք արտահայտությանս համար՝ աբիժնիկանալ, որ հաշիվ չտաս քայլերիդ ու միջոցներիդ։ Բռնել հայատարարել է, թե ՍԴ Նախագահ Գագիկ Հարությունյանը կաշառել է Վենետիկի հանձնաժողովին։
Հիմա եթե Զուրաբյանը մանդատ չունենար, նրան հանգիստ կարող էին դատել զրպարտության համար, որովհետև նման բան ասողը նաև փաստեր է ներկայացնում, իսկ փաստեր Զուրաբյանն ունենալ իհարկե չի կարող։ Հենց դա էլ խնդիրն է, որ մեղանչելով ճշմարտության ու ինչու ոչ՝ տղամարդկության դեմ, վեր է կենում և առանց աչք թարթելու կեղծ դանոսչիկություն է անում։
Ինչ արած, երևում է այս մարդուն այնքան են ոգևորել ադրբեջանցիների բուռն ծափահարությունները՝ իր ելույթների ժամանակ, որ ինքը որոշել է ապացուցել, որ պետական դավաճանությունն ի՞նչ է, ինքը ցանկացած ցածր քայլի է ունակ։ Մնաց հասկանալ, թե հանուն ինչի։

Friday, October 9, 2015

Ոչ թե Կարեն Ճշմարիտյանը պետք է հրաժարական տա, այլ նրա վերադասը պետք է փայտով քշի նրան կառավարությունից


Երեկվանից ֆեյսբուքի հիմնական քննարկման թեման ՀՀ էկոնոմիկայի նախարար խիստ անտակտ և նույնիսկ կարելի է ասել լկտի արտահայտությունն էր՝ արված ազգաբնակչության հասցեին։ Թերթերից մեկին տված հարցազրույցում, Ճշմարիտյաը պնդել էր, որ Հայաստանը տնտեսական աճ է գրանցում, իսկ եթե բնակչությունը դա չի զգում իր մաշկի վրա, ապա մաշկի խնդիր ունի։ 


Գուցե այս հայտարարությանը կարելի կլիներ վերաբերվել, որպես ստանդարտ հիմարություն, որը հատուկ է ասենք Շմայսին, կամ Թոխմախի Մհերին, ՀՀԿ, կամ էլ ԲՀԿ տարածքային մարմնի ղեկավարի, Կարեն Ավագյանին ի վերջո, բայց նման հայտարարություն արել է նախարար մարդ, ընդ որում, հենց այն ոլորտի նախարարը, որը այդ աճի համար ոչ միայն պատասխանատու է, այլև պարտավոր է իմանալ իրական պատկերի մասին։

Երևի թե Կարեն Ճշմարիտյանին ծույլիկ ուսանողի պես պետք է ծամես՝ դնես բերանը, որ հասկանա իրական իրավիճակը, ուստի չզլանանք ու անենք դա։ Պարոն Ճշմարիտյանը հավանաբար տեղյակ չէ, որ եթե բնակչության եկամուտներն ավելի դանդաղ են աճում, քան գնաճն է, եթե տրանսֆերտները տարեցտարի կրճատվում են, նվազում է նրանց գնողունակությունը, թանկանում են կոմունալ ծառայությունները, ապա անհասկանալի է, թե ինչպես պետք է այս ժողովուրդը տնտեսական աճ զգա իր մաշկի վրա։ Տնտեսական քաղաքականության ողջ անտաղանդությունն ու հանցավոր ոչ պրոֆեսիոնալիզմը, որը դրսևորվում է մեր կառավարության կողմից տարիեր շարունակ մենք միշտ զգացել ու զգում ենք, իսկ այ տնտեսական աճ, այն էլ այս տարի՝ կներեք, բայց ոչ։

Տնտեսական աճ կարող են զզգալ միայն պարոնայք Ճշմարիտյաններն ու այլ կոռումպացված և նախկինում այս երկիրը թալանած այլ բարձրաստիճան այրեր, իսկ այ մենք՝ հասարակ մահկանացուներս դա զգալ չենք կարող։ Սակայն մենք կարծես թե դրան համակերպվել ենք ոււ դա ձեռք է տալիս իշխանություններին։ Իսկ այ ժողովրդի գազազեցնելը ամենևին չի մտնում իշխանության շահերի մեջ, հենց դրա համար էլ Ճշմարիտյանին ու Ճշմարիտյանի պես բթամիտ հռետորներին պետք է փայտով քշել իշխանության վերին օղակներից, որպեսզի նույն իշխանությունները խնդիր չունենան, այլ ոչ թե ակնկալել, որ նա հրաժարական կտա։ Դա չի լինի ու չի լինի մեկ պարզ պատճառով․ Ճշմարիտյանն ու իր նմանները իրոք մաշկի խնդիր ունեն՝ իրենցը պադոշից ա։

Thursday, October 8, 2015

Լեզվակռիվ ԱԺ-ում, կամ ինչու է աղմկում Զուրաբյանը

Երեկ ԱԺ-ի երեկվա նիստում հերթական վերբալ տուրուդմփոցն է գնացել ՀԱԿ խմբակցության երկու ներկայացուցիչների՝ Լևոն Զուրաբյանի և Լյուդմիլա Սարգսյանի միջև։ Դժվարր չէ կռահել, թե ինչն էլ եղել վիճաբանության պատճառը։ Այն բանից հետո, երբ Լյուդմիլա Սարգսյանը ՍԴՀԿ-ի այլ անդամների հետ մասնակցեց Նախագահականում անցկացվող կոնսուլտացիաներին, նա կողմ քվեարկեց Սահմաննադրաական բարեփոխումների նախագծին, ինչից հետո կարելի է ասել այրվեցին բոլոր կամուրջները տիկին Լյուդայի ու ՀԱԿ-ի ավերակների միջև։

Դեռ թարմ են հիշողությունները, թե ինչ փութաջանությամբ էին Զուրաբյանական ռեսուրսներին ու օգտատերերը ցեխ լցնում Լյուդմիլա Սարգսյանի վրա։ Տարօրինակ է, բայց մի քանի օր զուրաբյանականներն անգամ մոռացել էին ավազակապետության ու արյունոտ ռեժիմի մասին ու սևեռվել էին հենց այս հարցի շուրջ։

Ինչևէ, եթե մի կողմ դնենք զգացմունքայնությունը ու դառնանք պրագմատիզմի, իսկ քաղաքականությունը հենց դա է ենթադրում, ապա մեծ հաշվով ոչ մի բանում էլ չես կարող եղադրել Լյուդմիլա Սարգսյանին։ Ինչո՞ւմ են նրան կշտամբում, որ նա դավաճանե՞ց ՀԱԿ-ի գաղափարները․․․ բայց ՀԱԿ-ը վերջին տարիներում միակ բանը, որում հաջողել է՝ սեփական գաղափարներին ու սկզբունքներին դավաճանելն է եղել։ Այս պարագայում ինչո՞ւմ է խնդիրը։ Ակնհայտ է, որ ՀԱԿ-ը խորտակվող նավ է ու խորտտակվում է առաջին հերթին զուրաբյանական թևի քայլերի պատճառով ու եթե այդ նավի անդմաներից կան այնպիսիք, որոնք չեն ուզում ծովի հատակը գնալ նավի հետ, ապա նրանք պետք է դուրս գան մարգինալության գծից ու մտնեն կառուցողական երկխոսության դաշտ, ինչն էլ արել է Լյուդմիլա Սարգսյանը։

Մարդիկ պարզապես հոգնել են մարգինալությունից ու ուզում են թեկուզ փոքր, բայց ինչ որ դրական արդյունքի հասնել։ Իսկ ինչի՞ է հասել Զուրաբյանը, որ այսօր կռիվ է տալիս այլախոհների դեմ։ Միայն ադբեջանական պատվիրակություն միայնակ ծափահարությունների թերևս, այնպես որ տեղին է հիշել թևվավոր խոսքը․ «Իսկ ովքե՞ր են դատավորները»։

Wednesday, October 7, 2015

Երևանյան գազալցակայաններում տեղադրված խաղային ապարատները պետք է արգելվեն ու դուրս շպրտվեն քաղաքից, ինչպես կազինոները (Photo)


Երևանի որ գազալցակայան մտնեք, կտեսնեք այսպիսի խաղային ապարատներ և դրանց շուրջ կուտակված հերթեր։ Երևի թե այս խաղային ապարատները ավելի շատ են մաքուր շահույթ ունենում օրվա ընթացքում, քան հենց գազալցակայանները։
Այնինչ, կբացատրե՞ք, թե ի՞նչ սկզբունքային տարբերություն կա կազինոների ու այս ապարատների մեջ։ Ըստ իս՝ ոչ մի։ Համենայն դեպս՝ ոչ մի տարբերություն, որը կխոսեր խաղային ապարատների օգտին։ Դեռ մի բան էլ ավելի. կազինոները՝ իրենց սատանայական ֆունկցիայով հանդերձ, այնուամենայնիվ աշխատատեղեր էր ստեղծում, իսկ այստեղ գործ ունենք մի երևույթի հետ, երբ նույն այդ սատանայական ֆունկցիան կատարող մեքենաները կթում են քաղաքացիներին ու շահույթը հայտնվում է մի քանի մեծահարուստների գրպանում, ովքեր վերահսկում են ոլորտը գրպաններում։

Tuesday, October 6, 2015

Քոքոբելյանը փորձում է մի հետույքով երկու աթոռի նստել


ԱԺ-ում տեղի ունեցած Սահմանադրական Բարեփոխումների վերաբերյալ քվեարկությանը ամենաանհասկանալի կեցվածքը թերևս Ազատ Դեմոկրատներին էր։ Մինչ այդ, կուսակցությունը մի աշխարհ թուքումուր կերավ այսպես կոչված արմատական ընդդիմությունից՝ Նախագահականում Սահմանադրական բարեփոխումների կոնսուլտացիաներին մասնակցելու համար։ Երեկ էլ Քոքոբելյանը գրանցվում է քվեարկությանը ու չի քվեարկում, իսկ հետո հայտարարում է, որ իրենք բարեփոխումներին ինչպես առաջ, այնպես էլ հիմա դեմ են, որովհետև թեև նրանց առաջարկներից ոմանք ընդունվել են, բայց մի շարք առաջարկներ էլ չեն ընդունվել, որոնք սկզբունքային նշանակություն ունեն, բայց քննարկումներին մասնակցությունը դրական են գնահատում։

Monday, October 5, 2015

Ռուսաստանը շարունակում է փչացնել ԱՄՆ-ի աշխարհաքաղաքական խաղը Սիրիայում

Россия наглухо закрыла небо над Сирией для любых самолетов, кроме своихԱրդեն մի քանի օր է, ինչ Ռուսաստանի ռազմական ավիացիան խիստ ցավոտ հարվածներ է հասցնում ինչպես ԻՊ-ի դիրքերին, այնպես էլ այլ ահաբեկչական խմբավորումներին, որոնց Արևմուտքում չգիտես ինչու չչափավորր ընդդիմություն են կնքել, չնայած այն հանգամանքին, որ գլուխ կտրելու ու բարբարոսական ակտերի առումով, դրանք ամենևին էլ հետ չեն մնում ԻՊ-ից։

Ինչևէ, ռուսական ավիահարվածները այնքան արդյունավետ են, որ ԱՄՆ-ը ու իր դաշնակիցները արդեն չեն էլ կարողանում թաքցնել իրենց դժգոհությունը այդ առնչությամբ ու ամեն գնով փորձում են խանգարել ռուսներին, բայց այնպես, որ չստացվի, որ իրենք բացահայտ կերպով ԻՊ-ին են աջակցում։ Դա արտահայտվում է տեղեկատվական դիվերսիաներով ու քարոզչությամբ, դա արտահայտվում է GPS համակարգում դիտավորյալ սխալ ինֆորմացիա մուտքագրելով, որի նպատակը՝ ռուսական ավիացիային շեղելն է, դա արտահայտվում է Սիրիայի օդային տարածք ներթափանցելու փորձերով, որոնք սակայն կարծես թե ձախողվում են։

Friday, October 2, 2015

«Մի ասա հոպ, մինչև չցատկես». երբ ապատեղեկատվություն տարածողը երկրիդ վարչապետն է

Երեկ հերթական տհաճ նորությունը ստացանք կառավարությունից, երբ Հովիկ Աբրահայանը հայտարարեց, որ ՀԾԿՀ-ում «Դելոյդ և Տուշ ԱՊՀ» ընկերության կողմից անցկացված աուդիտն ավարտվել է ու ցույց է տվել, որ էլեկտրաէներգիայի սակագնի թանկացումը հիմնավորված է:

«Այսպիսով, կարող ենք փաստել, որ սակագները հիմնավորված են, եւ դրանց փոփոխության անհրաժեշտությունը չկա»,- ասել է Աբրահամյանն այս առնչությամբ:

Սակայն բավական է իրավիճակին նայել նույնիսկ սովորական քաղաքացու աչքերով, ով ունի իրավիճակի մինիմալ պատկերացում և հասկանում ես, որ Հովիկ Աբրահամյանը կամա, թե ակամա թույլ է տվել տրիվիալ տեղեկատվական սխալ, որը կարելի է հանգիստ որակել նաև որպես ապատեղեկատվություն:

Thursday, October 1, 2015

Ադրբեջան փախած Եղիշե Գևորգյանին պետք է դատել ամենախիստ դատով, որպեսզի նոր Վահան Մարտիրոսսյաններ չծնենք


Հերթական անգամ հետաձգվել է Ադրբեջան Եղիշե Գևորգյանի դատավարությունը: Հիշեցնեմ, որ ըստ մեղադրական եզրակացության՝ Եղիշե Գեւորգյանը 2010թ. հունվարի 10-ին ժամը 19:00-ի սահմաններում կնոջ` Ռուզաննա Մարդանյանի, եւ 3 անչափահաս երեխաների հետ «Երազ»  մակնիշի ավտոմեքենայով բարձր արագության տակ մուտք է գործել Արարատի մարզի Երասխավան գյուղի տարածքում գտնվող զորամասի մարտական հենակետի տարածք: Չկատարելով՝ սահմանային նշանների պահանջները, չենթարկվելով հենակետում ծառայություն իրականացնող զինվորների կանգ առնելու պահանջին, նրանց կողմից արձակած կրակահերթին՝ Եղիշե Գեւորգյանը շարունակել է բարձր արագությամբ շարժվել դեպի Հայաստան-Ադրբեջան պետական սահմանը, որի արդյունքում հատել է այն եւ անցել Ադրբեջանի Հանրապետության տարածք: