Եթե թշնամու թշնամին որպես կանոն ընկեր է, կամ էլ առնվազն թշնամի չէ, ապա թշնամու ընկերը թշնամի է, որքան էլ փորձի ձևացննել, թե ընկեր է, կամ էլ գոնե թշնամի չէ։ Աշխարհաքաղաքականությունում՝ առավել ևս։Թուրքիան մեր թշնամին է։ Թշնամին է դարեր շարունակ, իսկ հիմա՝ առավել ևս։ Թուրքիան մտնում է ՆԱՏՕ-ի կազմի մեջ ու դա նշանակում է, որ ազմակերպությունն ու մեր թշնամին ունեն երկուստեք պայմանավորվածություններ և ընդհնուր նպատակներ, որոնցից շատերը ուղղակի ու անուղղակիորեն արտացոլվում են նաև մեր վրա։
Այսպես օրինակ հայտնի է դարձել, որ ՆԱՏՕ-ական ինքնաթիռները օրերս ավիահարված են հասցրել հայ-քրդական աշխարհազորի տեղակայման վայրերին՝ Սիրիայի հյուսիսում։ Թուրքիան չի էլ թաքցնում, որ իր համար առաջնային թիրախը հենց քրդերն են, այլ ոչ թե իսլամիստները։ Ու նույն ՆԱՏՕ-ն, որ աղկանձում է ամեն անգամ, երբ ռուսական ռումբերը ոչնչացնում են իսլամիստների ու ահանեկիչների հերթական որջը, քար լռություն է պահպանում Թուրքիայի նման արարքների պարագայում։ Էլ չասենք, որ կա հավանականություն, որ հարվածը հասցրել են ոչ թե թուրքական օօդուժի ինքնաթիռները, այլ ՆԱՏՕ-ինը։
Ու սա ոչ եզակի էպիզոդ է, ոչ էլ ամենամսշտաբայինը։ Այնպես է ստացվել, որ Հայաստանը գտնվում է այն ճամբարում, որը ՆԱՏՕ-ն դիտարկում է, որպես իր հակառակորդ՝ դրանից բխող բոլոր տնտեսական, իրավական, քաղաքական ու ռազմական հետևանքներով։ Ու մեր ճամբարի շատ ներկայացուցիչների համեմատ, մենք շատ ավելի ծաննրակշիռ պատճառներ ունենք ՆԱՏՕ-ն թշնամական կառույց համարելու համար ու թիվ 1 պատճառը Թուրքիան է՝ իր պանթուրքիստական էքսպանսիոնիզմով ու երբեք չդադարեցված հայատյացությամբ։
Ու քանի դեռ Թուրքիան ՆԱՏՕ-ի ատիվ, թե պասիվ անդամ է, ՆԱՏՕ-ին էլ պետք է դիտարկել, որպես թշնամու ընկեր, ուստի՝ թշնամի։
No comments:
Post a Comment