Գերմանիայի պառլամենտական ընտրությունները եկան ապացուցելու, որ Գերմանիան անցյալից դասեր է քաղել։ Դասեր ասելով նկատի ունենք նաև աշխարհաքաղաքական այն իրավիճակը,որում հայտնվել է այսօր այդ պետությունը։ Մասնավորապես խոսքը վերաբերվում է «այլընտրանք» ֆրակցիային,որը հավաքել է ընտրություններում 17 տոկոս և ավլեին ձայներ,ինչը ,եթե հաշվի առնենք,որ քաղաքական այդ միավորը ազգայնական մոտեցումներ ունի,բավականին լավ ցւցանիշ է։
Անգելա մերկելի ղեկավարած քրիստոնեա-դեմոկրատական կուսակցությունը 33 տոկոս հավաքեց ընտրություններում ու Մերկլեը կպահպանի կանցլերի պաշտոնը։ երկրոդ տեղը զբաղոցրել են մյուս քրիստոնյաները՝ սոցիալիստները Եվրախորհրդարանի նախկին ղեկավար Մարտին
Շուլցի գլխավորությամբ ու ակնհայտ է, որ Շուլցը այս ընտրություններից հետո հանդես կգա ըննդիմության ֆորմատում։
Գերմանիան այս ընտրություններում փաստացի ինքն իր լարած թակարդն ընլնելու նշաններ ցուցյ տվեց ու լինելով մարդու իրավուքնների,ժողովրդավարության ջատագով ու առաջամարտիկ, սեփական երկրում բազմիցս թույլ տվեց դսիցիպլինա խախտել,մասմավորապես արաբակա աշխարհում տեղի ունեցող իրադարձություններից հետո բազմաթիվ ներգաղթյալներ հյուրընկալելով Սա իհարկե չէր կարող դուր գալ ազգայանկաններին, քանի որ եկվորները շատ անգամ նույնիսկ գերմանիայի քաղաքացիներին անհանգստություն էին պատճառում,իսկ Քյոլնի դեպքերը առհասարակ դրանց գագաթնակետն էին։ Այնպես որ ամեն ինչ տրամաբական է։
Wednesday, September 27, 2017
Wednesday, September 20, 2017
ՄԱԿ-ում Ալիևի հիստերիայի պատճառը Սերժ Սարգսյանի կոշտ ելույթն էր
Ինչպես հավանաբար տեղյակ եք, Իլհամ Ալիևին էլ հերթ հասավ՝ ՄԱԿ ԳԱ բարձր տրիբունից ճառ ասելու, բայց արի ու տես, որ ելույթի փոխարեն համաշխարհային հանրությունն ականատես եղավ կանացի հիստերիա հիշեցնող ինչ-որ ճառի։ Մասնավորապես, Ալիևը իր ծանր տեղը թողած, սկսեց ՄԱԿ-ում նեղացած կնոջ կեցվածքում անձնավորումներ թույլ տալ իրեն՝ անձամբ Սերժ Սարգսյանի հասցեին, իսկ ելույթի մնացած ուշագրավ հատվածները հատկացրեց Սարգսյանի ելույթին պատասխաններ տալուն։
Մասնավորապես, Ալիևը անձամբ Սերժ Սարգսյանին մեղադրեց ցեղասպանություն կազմակերպելու մեջ և ի պատասխան Սարգսյանի թեզի, թե Ադրբեջանի պես հակադեմոկրատական ու հետամնաց երկրի հետ Արցախը անելիք չունի, հայտարարեց, որ այդ Հայաստանն է հետամնաց ու հակաժողովրդավարական։
Ցեղասպանության մեջ մեղադրանքները զավեշտալի են, այն էլ՝ անձնավորված մեղադրանքները, այն էլ՝ Ադրբեջանի ղեկավարի մակարդակով արտաբերված, այն էլ՝ ՄԱԿ-ում։ Ալիևը ինքն էլ չի հասկանում, որ անլրջացնում է իր դիրքերն ու կարգավիճակը, որովհետև ցանկացած երրորդ կողմ, որին կհետաքրքրի նման մեղադրանքների փաստարկային բազան, ակամայից տարակուսանքի մեջ կհայտնվի, պարզելով, որ Ադրբեջանը ոչ մի ատյանով չի դիմել ցեղասպանության մեջ իրենց իսկ կողմից մեղադրվող մարդուն պատասխանատվության կոչելու համար, ավելին, պարբերաբար բանակցում է այդ մարդու հետ ու համարում երկկողմ հարաբերություննեում թեկուզ թշնամական պետություն ներկայացնող, բայց լիիրավ ու լիարժեք կոնտրագենտ։ Դա նույնն է, ինչ հայերը բանակցություններ վարեին Էնվերի ու Թալեաթի հետ, ընդ որում՝ երրորդ հարցերի շուրջ։
Սակայն ամենազավեշտալի ու անհեթեթը, այնուամենայնիվ, Ալիևի «оборотка»-ն էր, երբ Հայաստանին մեղադրեց հակարական ու միջնադարյան դիկտատուրա լինելու մեջ։ Եթե ինչ-որ մեկը հավես ունի, կարող է ամենատարբեր միջազգային կամակերպությունների զեկույցներին ու համեմատականներին անդրադառնա՝ ապացուցելու համար նման պնդման անհեթեթությունը, բայց կա մեկ այլ դրվագ, որը իդեալապես է իլյուստրացնում Ալիևյան հիստերիայի այս պոռթկման անհեթեթությունը․ ի վերջո, Սերժ Սարգսյանը չէր, որ ՄԱԿ-ի գլխավոր ասսամբլեային ժամանել էր տիկնոջ ու դստեր հետ և հետևաբար՝ Հայաստանի Հանրապետությունը չէ միջնադարյան դինաստիկ բարքեր դրսևորում։
Մասնավորապես, Ալիևը անձամբ Սերժ Սարգսյանին մեղադրեց ցեղասպանություն կազմակերպելու մեջ և ի պատասխան Սարգսյանի թեզի, թե Ադրբեջանի պես հակադեմոկրատական ու հետամնաց երկրի հետ Արցախը անելիք չունի, հայտարարեց, որ այդ Հայաստանն է հետամնաց ու հակաժողովրդավարական։
Ցեղասպանության մեջ մեղադրանքները զավեշտալի են, այն էլ՝ անձնավորված մեղադրանքները, այն էլ՝ Ադրբեջանի ղեկավարի մակարդակով արտաբերված, այն էլ՝ ՄԱԿ-ում։ Ալիևը ինքն էլ չի հասկանում, որ անլրջացնում է իր դիրքերն ու կարգավիճակը, որովհետև ցանկացած երրորդ կողմ, որին կհետաքրքրի նման մեղադրանքների փաստարկային բազան, ակամայից տարակուսանքի մեջ կհայտնվի, պարզելով, որ Ադրբեջանը ոչ մի ատյանով չի դիմել ցեղասպանության մեջ իրենց իսկ կողմից մեղադրվող մարդուն պատասխանատվության կոչելու համար, ավելին, պարբերաբար բանակցում է այդ մարդու հետ ու համարում երկկողմ հարաբերություննեում թեկուզ թշնամական պետություն ներկայացնող, բայց լիիրավ ու լիարժեք կոնտրագենտ։ Դա նույնն է, ինչ հայերը բանակցություններ վարեին Էնվերի ու Թալեաթի հետ, ընդ որում՝ երրորդ հարցերի շուրջ։
Սակայն ամենազավեշտալի ու անհեթեթը, այնուամենայնիվ, Ալիևի «оборотка»-ն էր, երբ Հայաստանին մեղադրեց հակարական ու միջնադարյան դիկտատուրա լինելու մեջ։ Եթե ինչ-որ մեկը հավես ունի, կարող է ամենատարբեր միջազգային կամակերպությունների զեկույցներին ու համեմատականներին անդրադառնա՝ ապացուցելու համար նման պնդման անհեթեթությունը, բայց կա մեկ այլ դրվագ, որը իդեալապես է իլյուստրացնում Ալիևյան հիստերիայի այս պոռթկման անհեթեթությունը․ ի վերջո, Սերժ Սարգսյանը չէր, որ ՄԱԿ-ի գլխավոր ասսամբլեային ժամանել էր տիկնոջ ու դստեր հետ և հետևաբար՝ Հայաստանի Հանրապետությունը չէ միջնադարյան դինաստիկ բարքեր դրսևորում։
Wednesday, September 13, 2017
Քանի դեռ ԵԼՔ-ը բաժակաճառերով ու դեմագոգիայով է զբաղվում, անգամ Շմայսը կկարողնա «չախել» իրենց
Սա զարմանալի է, հաշվի առնելով, որ Թանդիլյանը, եթե չեմ սխալվում, հաշվապահ է, հետևաբար՝ տնտեսագիտությունից հեռու չէ։ Զարմանալի է, որովհետև բացարձակապես չի կրում իմաստային բովանդակություն։ Եթե Թանդիլյանը գիտի ինչ-որ կորցրած հնարավորություններ, ապա դժվար թե գտնել որևէ որևէ երաշխավորված ներդրում/դրամաշնորհ/վարկ․․․ իրոք գոյություն չունի նման բան։
Տարակուսանք է առաջացնում նաև ԵԱՏՄ-ից դուրս գալու ռիսկերի մասին համառորեն չխոսելը։ Խոսե՛ք, տիկի՛ն Թանդիլյան, ի վերջո, բաժակաճառերի ամբիոն չէ և գոնե դուք ու ԵԼՔ-ը որակ հաղորդեք այդ ամբիոնին, իսկ դեմագոգիայով ու դատարկախոսությամբ զբաղվելը որակ հաղորդելու լավագույն մեխանիզմը չեն։ Ու քանի դեռ նման անբողվանդակ ու բաժակաճառային մակարդակով ընդդիմությունը մոտենա հարցին, այնքան ժամանակ վարչապետն էլ չէ, Շմայսը հա էլ կարողանալու է «չախել» թեկուզ Թանդիլյանի պես խելացի ու կիրթ, բայց դեմագոգիայով զբաղվող քաղաքական թամադաների։
Monday, September 11, 2017
Քաղաքական աշունը ոչ միայն թեժ, այլ անգամ գոլ չի լինելու
Այսօր ԱԺ-ում Գագիկ Ծառուկյանի ճեպազրույցի ամենակարևոր մեսսիջը ոչ թե վարչապետի ու իր հարաբերություններն էին, ոչ թե ԵԱՏՄ-ից դուրս գալ չգալն է, ոչ էլ անգամ չարաբաստիկ 15 միլիարդ դոլար ներդրում բերելու թեմաներն էին։ Գլախվոր ու երևի միակ մեսսիջը հետևյալն էր․ Ծառուկյան դաշինքը պատրաստ է կոալիցիայից, իսկ եթե կոալիցիա չլինի էլ, ապա առճակատվելու ոչ մի ցանկություն չունի գործող իշխանությունների դեմ։
Սա նշանակում է, որ քաղաքական օրակարգի ամենասուր հարցերը շարունակելու են լինել ԵԼՔ-ի չարաճճիությունները՝ փողոցների անվանափոխության, ռաբիզն արգելելու ու ԵԱՏՄ-ից դուրս գալու մասով։ Եթե չլինեն ֆորսմաժորներ, ապա շա՜տ պասիվ աշուն է սպասվում։ Ֆորս մաժորներ ասելով՝ պետք է հասկանալ ՊՊԾ-ի գրավման տիպի գործողություններ, որովհետև ակնհայտ է, որ ներհայաստանյան քաղաքական դաշտում չկան որևէ քիչ, թե շատ նշանակալից ու ներկայացուցչական միավորներ, որոնք կարող են հեծնել նման պրոցեսսներ, էլ չխոսենք դրանք կազմակերպելու մասին։
Ծառուկյանի մեսսիջը պետք է դիտարկել հենց այս համատեքստում։ Երբ երկրի երկրորդ խոշորագույն ուժը հայտարարում է իր լոյալության մասին՝ առաջին ուժի նկատմամբ, դա կատակ բան չէ, քանի որ անկախ ընդդիմության լալահառաչ ու հնամաշ հայտարարություններից՝ կեղծված ընտրությունների մասին, մեզանից յուրաքանչյուրը տեսել է ու տեսնում է իր կողքը այն լուռ մեծամասնությանը, որ սուսուփուս գնում և քվե է տալիս ՀՀԿ-ին, Ծառուկյան դաշինքին, ՕԵԿ-ին և այլ ուժերի, որոնց առավել հաճախ են մեղադրում կեղծարարության մեջ։ Այլ հարց է, թե ով՝ հանուն ինչի ու ինչքանի դիմաց է դա անում, բայց փաստացի՝ անում է։ Եվ ուրեմն, ՀՀԿ-ն ու ԲՀԿ-ն իրոք ունեն այն հարյուր հազարավոր քվեները՝ անկախ նրանից, թե ինչպես եք վերաբերվում այս եղելությանը։
Մյուս եղելությունն էլ կայանում է նրանում, որ երբ քվեների մոտ 80 տոկոսը ստացած քաղաքական ուժերը հայտարարում են, որ առճակատման մեջ չեն ու հավատարիմ են մնում այդ ձևաչափին, ապա ոչ մի ներքին թեմա չի կարող թեժ քաղաքական օրակարգ ապահովել։ Դա հնարավոր է միայն արտաքին միջամտության դեպքում, մեկ էլ պատերազմի։
Մյուս կողմից, պետք չէ մոռանալ, որ այնուամենայննիվ 2018-ը սարերի հետևում չէ և այս անդորրն իրականում փոթորկին նախորդող լռությունն է։ Մոռանալ պետք չէ, բայց քաղաքական ապոկալիպսիս սպասել էլ պետք չէ։
Սա նշանակում է, որ քաղաքական օրակարգի ամենասուր հարցերը շարունակելու են լինել ԵԼՔ-ի չարաճճիությունները՝ փողոցների անվանափոխության, ռաբիզն արգելելու ու ԵԱՏՄ-ից դուրս գալու մասով։ Եթե չլինեն ֆորսմաժորներ, ապա շա՜տ պասիվ աշուն է սպասվում։ Ֆորս մաժորներ ասելով՝ պետք է հասկանալ ՊՊԾ-ի գրավման տիպի գործողություններ, որովհետև ակնհայտ է, որ ներհայաստանյան քաղաքական դաշտում չկան որևէ քիչ, թե շատ նշանակալից ու ներկայացուցչական միավորներ, որոնք կարող են հեծնել նման պրոցեսսներ, էլ չխոսենք դրանք կազմակերպելու մասին։
Ծառուկյանի մեսսիջը պետք է դիտարկել հենց այս համատեքստում։ Երբ երկրի երկրորդ խոշորագույն ուժը հայտարարում է իր լոյալության մասին՝ առաջին ուժի նկատմամբ, դա կատակ բան չէ, քանի որ անկախ ընդդիմության լալահառաչ ու հնամաշ հայտարարություններից՝ կեղծված ընտրությունների մասին, մեզանից յուրաքանչյուրը տեսել է ու տեսնում է իր կողքը այն լուռ մեծամասնությանը, որ սուսուփուս գնում և քվե է տալիս ՀՀԿ-ին, Ծառուկյան դաշինքին, ՕԵԿ-ին և այլ ուժերի, որոնց առավել հաճախ են մեղադրում կեղծարարության մեջ։ Այլ հարց է, թե ով՝ հանուն ինչի ու ինչքանի դիմաց է դա անում, բայց փաստացի՝ անում է։ Եվ ուրեմն, ՀՀԿ-ն ու ԲՀԿ-ն իրոք ունեն այն հարյուր հազարավոր քվեները՝ անկախ նրանից, թե ինչպես եք վերաբերվում այս եղելությանը։
Մյուս եղելությունն էլ կայանում է նրանում, որ երբ քվեների մոտ 80 տոկոսը ստացած քաղաքական ուժերը հայտարարում են, որ առճակատման մեջ չեն ու հավատարիմ են մնում այդ ձևաչափին, ապա ոչ մի ներքին թեմա չի կարող թեժ քաղաքական օրակարգ ապահովել։ Դա հնարավոր է միայն արտաքին միջամտության դեպքում, մեկ էլ պատերազմի։
Մյուս կողմից, պետք չէ մոռանալ, որ այնուամենայննիվ 2018-ը սարերի հետևում չէ և այս անդորրն իրականում փոթորկին նախորդող լռությունն է։ Մոռանալ պետք չէ, բայց քաղաքական ապոկալիպսիս սպասել էլ պետք չէ։
Tuesday, September 5, 2017
Հրազդանի քաղաքապետի որդին, որը մահացու ելքով վրաերթի մեղավոր էր․․․ պարգևատրվել է
Կեցցե՛ հայոց արդարադատությունը։ Պատկերացնո՞ւմ եք, Հրազդանի քաղաքապետ Արամ Դանիելյանի որդյակը, ով ամիսներ առաջ հոր ծառայողական մեքենայով մարդու էր վրաերթի ենթարկել, ինչի արդյունքում այդ մարդը մահացել էր, ոչ միայն չի պատժվել ու առոք-փառոք վայելում է ազատության օդը, այլև սեպտեմբերիմեկյան մրցանակաբաշխությունում պարգևատրվել է ՀՀ նախագահի կողմից։ Ավելի սյուռ պատկեր ուզենաս էլ, չես կարող պատկերացնել։
Մի կողմից, տարակուսանք է առաջացնում մրցանակաբաշխության կազմակերպչական մասով զբաղվող մարմինների անփութությունը։ Իրոք պետք է ատ լուրջ չարչարվել, որպեսզի նման փառահեղ подножка տալ թե՛ արարողությանը, թե՛ իշխանություններին, թե՛ անձամբ Սերժ Սարգսյանին։
Մյուս կողմից, իրական շոկ ես ապրում Դանիելյան Արամի բացառիկ ցինիզմի վրա։ Մարդ որքա՞ն պնդերես պետք է լինի, որ հերիք չէ՝ ամբողջ երկրի ուշադրության կենտրոնում հայտնված քրեական գործը բոլոր հնարավոր ու անհնար ձևերով փորձի ջրել, դեռ մի բան էլ զոռբայության այնպիսի երևելի բարձրունքներ դրսևորի, որ յուր հանցագործ որդյակին ճամփի նախագահական։ Սա հուշում է առնվազն անմեղսունակության վերջնական ստադիայի մասին։
Վերջապես, մարդ զզվանք է ապրում մեր իրականությունից։ Մամուլը աղաղակում է, որ ինչ-որ լածիրակ մարդ է սպանել՝ հոր ծառայողական մեքենայով, հետո աղաղակում է այն մասին, որ չինովնիկ հայրը սկզբում փորձել է կազմակերպել այնպես, որ ուրիշն իր վրա մեղքը վերցնի, հետո աղաղակում է, որ պետբյուջեի փողերով նոր ծառայողական մեքենա են ձեռք բերել՝ վնասվածի փոխարեն․․․ ու այս ամենը կարծես ոչ մեկին չի հուզում նրանցից, ով պետք է զբաղվի։ Թե իսկ վերջում էլ, տորթի ամենահամեղ մասն են հրամցնում՝ հղփացած չինովնիկի հղփացած լակոտին, որի ձեռքերն արյան մեջ են՝ պարգևատրում են ամենաբարձր մակարդակով։ Պարոնայք, ադեկվատություն մնացե՞լ է այս երկրի պետական համակարգում, որքա՞ն կարելի է ծաղրել սեփական ժողովրդին։
Մի կողմից, տարակուսանք է առաջացնում մրցանակաբաշխության կազմակերպչական մասով զբաղվող մարմինների անփութությունը։ Իրոք պետք է ատ լուրջ չարչարվել, որպեսզի նման փառահեղ подножка տալ թե՛ արարողությանը, թե՛ իշխանություններին, թե՛ անձամբ Սերժ Սարգսյանին։
Մյուս կողմից, իրական շոկ ես ապրում Դանիելյան Արամի բացառիկ ցինիզմի վրա։ Մարդ որքա՞ն պնդերես պետք է լինի, որ հերիք չէ՝ ամբողջ երկրի ուշադրության կենտրոնում հայտնված քրեական գործը բոլոր հնարավոր ու անհնար ձևերով փորձի ջրել, դեռ մի բան էլ զոռբայության այնպիսի երևելի բարձրունքներ դրսևորի, որ յուր հանցագործ որդյակին ճամփի նախագահական։ Սա հուշում է առնվազն անմեղսունակության վերջնական ստադիայի մասին։
Վերջապես, մարդ զզվանք է ապրում մեր իրականությունից։ Մամուլը աղաղակում է, որ ինչ-որ լածիրակ մարդ է սպանել՝ հոր ծառայողական մեքենայով, հետո աղաղակում է այն մասին, որ չինովնիկ հայրը սկզբում փորձել է կազմակերպել այնպես, որ ուրիշն իր վրա մեղքը վերցնի, հետո աղաղակում է, որ պետբյուջեի փողերով նոր ծառայողական մեքենա են ձեռք բերել՝ վնասվածի փոխարեն․․․ ու այս ամենը կարծես ոչ մեկին չի հուզում նրանցից, ով պետք է զբաղվի։ Թե իսկ վերջում էլ, տորթի ամենահամեղ մասն են հրամցնում՝ հղփացած չինովնիկի հղփացած լակոտին, որի ձեռքերն արյան մեջ են՝ պարգևատրում են ամենաբարձր մակարդակով։ Պարոնայք, ադեկվատություն մնացե՞լ է այս երկրի պետական համակարգում, որքա՞ն կարելի է ծաղրել սեփական ժողովրդին։
Subscribe to:
Posts (Atom)