Ամուլսարից մինչև Ստամբուլյան կոնվենցիա․ ինչպե՞ս է կառուցված կեղծիքի ու մանիպուլյացիայի իշխանական բուրգը

Վերջին շաբաթներին հանրային դիսկուրսը շիկացած է և օրակարգում երկու թոփ թեմաներ են՝ Ամուլսարի հանքի շահագործման դիլեմման և Ստամբուլյան կոնվենցիայի վավերացման թնջուկը։ Այսօր արդեն բոլորին է ակնհայտ, որ իշխանությունները այս երկու հարցում ունեն սկզբունքային դիրքորոշում, որ դրանք պետք է կյանքի կոչել, բայց այդ որոշման առկայությունը շղարշում են բոլոր հնարավոր և անհնար մեխանիզմներով։ Նաև, հետաքրքիր դուալիզմ է նկատվում երկու պրոյեկտների դերակատարների մասով, երբ մարդը, ով իրականացնում է Ստամբուլյան կոնվենցիայի լոբբինգ, տորպեդահարում է Ամուլսարի լոբբինգը և հակառակը։

Խնդիրը առավել պատկերավոր հասկանալու համար մեզ կոգնի այս ինֆոգրաֆիկան, որտեղ փորձել ենք ներկայացնել դերաբաշխումը և հիերարխիկ ուղղահայացը։

Ինչպես տեսնում եք, բրգի գլխին Նիկոլ Փաշինյանն է, բայց այդ մասին կխոսենք ամփոփման մեջ։

Երկու պրոյեկտներն ունեն գլխավոր կուրատորներ, ովքեր համապատասխան պրոյեկտի գլխավոր պատասխանատուներն են։ Ամուլսարի դեպքում դա փոխվարչապետ Ավինյանն է, իսկ Ստամբուլյան կոնվենցիայի դեպքում՝ Արդարադատության նախարար Բադասյանը։ Հենց նրանք են հաշվետու Նիկոլ Փաշինյանին և հենց նրանց են ուղղված ազդեցության խողովակները։