Tuesday, May 16, 2017

Ինչպես Մարուքյանը Փոստանջյանի «պորտը տեղը դրեց»

Այնպիսի ժամանակներում ենք ապրում, երբ ով չի ալարում՝ ապստամբությունից ու հեղափոխությունից է խոսում։ Ու այսպիսի իրականությունում բնավ զարմանալի չէ, որ նույն Զարուհի Փոստանջյանը 7 տոկոս ձայն է հավաքում ու ասուլիսի ժամանակ պետական հեղաշրջման չքողարկված կոչեր ու սպառնալիքներ է հնչեցնում։ Զարմանալի չէ նաև այն, որ դա շատերի դուրը գալիս է։ Ի վերջո՝ հենց այդ մարդիկ էլ Փոստանջյանին քվեարկում են։

Բայց երբեմն պետք է հնչի նաև ճշմարտություն։ Հեղափոխությունն ու հեղաշրջումը ամեն կոշկակարի ու տանտնտեսվարուհու խելքի բան չեն։ Անգամ եթե կոշկակարն ու տանտնտեսվարուհին խորապես համաձայն չեն այդ աներկբա իրականության հետ։ Ու նման դեպքերում, երբ տանտնտեսվարուհին սկսում է իրեն Նապոլեոն Բոնապարտ երևակայել, ներան ինչ-որ մեկը պետք է վերադարձնի իրական աշխարհ։

Բարեբախտաբար, այս անգամ այդպիսի մեկը գտնվեց ու դա Էդմոն Մարուքյանն էր։ Ընդ որում, չեմ էլ կենտրոնանում հեղաշրջումների նպատակահարմարության մասին Մարուքյանի ընդարձակ դատողոթյուններին, քանի որ նա ավելի կարևոր բան ասեց, որը մի քիչ ձևափոխված կարելի է մատուցել նաև այսպես․ աղջիկ ջան, սկի 400+ տեղամասերում վստահված անձ չես կարողանում պահովես, ի՜նչ ապստամբություն, ի՜նչ հեղաշրջում։

Ու երիցս ճիշտ է Մարուքյանը։ Անգամ ՏԻՄ ընտրություններին լիարժեք մասնակցելու պոտենցիալ չունեցող ուժերն ու գործիչները պետք է խելոք սսկվեն ու քաղաքական մկաններ աճեցնեն, հակառա դեպքում, եթե մի ինչոր անհավանական սցենարով նմաններին հաջողվի զենքով տապալել իշխանություններին, դրա հետևանքը ոչ թե ավելի լավ պետությունն է լինելու, այլ տոտալ անարխիան։

Friday, May 12, 2017

Չինովնիկների զավակների բեսպրեդելի դեմն առնելու լավագույն սկիզբը Վարդանիկի որդուն բանտ նետելը կլինի

Картинки по запросу spartak ghukasyanՍուրիկ Խաչատրյանից ու յուր որդյակից հազիվ էինք պրծել, հիմա էլ նոր պատուհաս է գլուխ բարձրացրել, բայց այս անգամ՝ Հայաստանի հյուսիսում։ Գյումրու նախկին քաղաքապետ ու Ծառուկյան դաշինքի թեթև ձեռքով՝ արդեն նորընտիր «մանդատակիր» պատգամավոր Վարդան Ղուկասյանը՝ նույնի ինքը՝ Վարդանիկը, դեռ չի էլ հասցրել ստանձնել երեսփոխանի պարտականությունները, իսկ նրա սիրասուն զավակ Սպարտակը կրկին երևակայել է իրենց պատմական Սպարտակ ու գլադիատորական մարտեր է սկսել։ 

Դեռ ոչ վաղ անցյալում, Սպարտակ Ղուկասյանը «նախանձելի» հաճախակիությամբ հայտնվում էր քրեական լրահոսի կիզակետում, որովհետև այս կաթնակեր ու խելոք տղայի վրա էլ աչքեր կան երևի, իսկ ինչպես ասում էր դասականը՝ Լիսկայի որդյակ Տիգրան Խաչատրյանը, որ մարդու վրա շատ աչք է լինում՝ փորձանքի մեջ է ընկնում։ Թերևս սա է միակ ողջամիտ բացատրությունը նրա, թե ինչու է Սպարտակ Ղուկասյանը այդքան անգամ ձերբակալվելուց, բերման ենթարկվելուց, տարբեր ծեծուջարդերի ու փոխհրաձգությունների մեջ հայտնվելուց հետո, մայիսի 10-ին հերթական ծեծկրտուքը կազմակերպում, որի արդյունքում ծեծվածներից մեկը կանգնած է տեսողությունը կորցնելու վտանգի առաջ։ Որովհետև, եթե աչքի գործոնը չէ, ապա մնում է միայն բութ, բռի ու լտի մարդ լինելու տարբերակը։ Իսկ ինչպե՞ս կարող է Վարդանիկի պես ազնիվ ու աստվածավախ մարդը նման հրեշի դաստիարակել։ Չէ, բացառվում է։ 

Իսկ եթե լուրջ խոսենք, ապա սա շատ անհանգստացնող երևույթ է։ Հայաստանում կան արդիկ, ովքեր այդպես էլ մնացել են 90-ականների ու 2000-ականների մեջ, երբ պաշտոնյա բարեկամ ունենալը ավտոմատ կերպով իմմունիտետ էր ընձեռում ՀՀ քրեական և բոլոր մյուս օրենսգրքերի դրույթների նկատմամբ։ Մա՞րդ ես ծեծում՝ հոգ չէ, պապան մի բան կանի։ Մա՞րդ ես սպանում՝ էլի խնդիր չէ, փողին մուննաթ։ Խափանման միջոցի պայմաննե՞րն ես խախտում՝ ի՞նչ խնդիր է որ, բա պապան ինչի՞ համար է․․․ Սրա դեմը պետք է առնել ու Վարդանիկի պուճուր վամպիրին վերջապես ճաղերի հետև շպրտելը կլինի շատ լավ սկիզբ։ 

Friday, May 5, 2017

Ագրամունտի հրաժարականի հետ ԵԽԽՎ հայաստանյան պատվիրակությունը այնքան կապ ունի, որքան մրջյունը՝ փղի սատկելու հետ

Картинки по запросу ԱգրամունտՄի հին անեկդոտ կա․ մրջյունը անտառում քայլելիս, տեսնում է մի սատկած փիղ։ Նայում է իր շուրջ, տեսնում է, որ հետևող չկա ու սկսում է փղի լեշի նկատմամբ սեռական ոտնձգություններ անել։ Ու չի էլ նկատում, թե ոնց է ամբողջ անտառը աստիճանաբար հավաքվում ու զարմանքով հետևում իրեն։ Մեկ էլ ձայն են տալիս սրան։

- Այ հիմար, սատկած փղին ինչո՞ւ ես դոմփում։

Սա էլ իրեն չի կորցնում փղին նայելով՝ տխուր հառաչում է․

- Մեռա՞վ, արա՛․․․

Հիմա Ագրամունտի հրաժարականի շուրջ բարձրացած աղմուկն է։
Իրականում՝ այդ հրաժարականի հետ ոչ մի կապ չունի ո՛չ ԵԽԽՎ պատվիրակությունը, ո՛չ էլ առհասարակ Հայաստանն ու հայաստանի հետ կապված որևէ բան։ Ավելին ասենք՝ նույնիսկ Ագրամունտի՝ կոռումպացված շանորդի լինելը էական դերակատարություն չի ունեցել այս հրաժարականում, քանի որ այդ փաստը վաղուց արդեն Պոլիշինելի գաղտնիք էր։

Ագրամունտի գլխավոր զանցանքը՝ եվրոպական քաղաքական իսթեբլիշմենթի աչքերում ոչ թե նրա ծախվածությունն էր, այլ այն, թե հերթական անգամ ում ծախվեց։ Ագրամունտին ու ցանկացած եվրոչինովնիկի հա էլ կներվեն Ադրբեջանից, Ալբանիայից, Հորվաթիայից ու թեկուզ Հունգարիայից ստացվող խավիարային նվերները, քանի դեռ այդ գործարքները հակասության մեջ չեն մտնում ընդհանուր եվրոպական կուրսի հետ, իսկ Ագրամունտի վերջին գործարքը հենց այդպիսինն էր ու կնքված էր Ռուսաստանի հետ։ Ինչն էլ չներեցին նրան ու արագ ճամփեցին այդ թմբլիկ պաշտոնից, որը թույլ է տալիս լավ կթել արևելաեվրոպական ավտորիտար երկրների քաղաքական վերնախավերին։

Բոլոր մնացած պատճառները ու հիմնավորումները այս իրողության նույն հարթության վրա են, ինչ մրջյունի «Մեռա՞վ, արա՛․․․»-ն։