Գորխող խորհրդարանում կա երկու խոսուն օրինակ, որոնք պարզորոշ ցույց են տալիս, թե ինչու Հայաստանում չի կարող գործող պայմաններում լինել միասնական ընդդիմություն։ Երկու ընդդիմադիր խմբակցություններ ունեն բավականին բացասական փորձ։ Մեկը ՀԱԿ-ն է, որը ընտրություններին մասնակցում էր հենց որպես կուսակցությունների դաշինք, մյուսը Ժառանգություն խմբակցությունն է, որը ձևավորվել էր հենց Ժառանգության ու Ազատ Դեմոկրատներ կուսակցության միասնական ցուցակի միջոցով։Այս երկու խմբակցություններն էլ մեղմ ասած երկար չձգեցին ու ընտրություններից դեռ մեկ տարի էլ չանցած, դե ֆակտո տրոհվել են ու մարդա իրենց անկյուններն են անցել։ Ժառանգությունում 5 մանդատներից 2-ը Քոքոբելյանն ու Արզումանյանինն են, ովքեր հիմա ոչ մի կապ չունեն Ժառանգության հետ ու հանդես են գալիս, որպես ինքնուրույն միավոր, 3-ն էլ Ժառանգություն կուսակցության ներկայացուցիչներինն են, որոնցից Ռուբեն Հակոբյանը կարծես պատրաստվում է թոշակկի անցնել ու խիստ պասիվ դիրքորոշում է զբաղեցնում։
ՀԱԿ-ում վիճակկն էլ ավելի կատաստրոֆիկ է։ Մի կողմից Զուրաբյանն ու Արամ Մանուկյանն են, ովքեր տանել չեն կարողանում Լյուդմիլա Հարությունյանին, Նիկոլին ու Բագրատյանին, մյուս կողմից Նիկոլն է, ով տանել չի կարողանում է Զուրաբյանենց, բայց նորմալ հարաբերություններ ունի մյուսների հետ, մյուս կողմից Ջհանգիրյանն է, ով կարծես թե լավ է բոլորի հետ, բայց իր խաղն է տանում և Դեմիրճյանն է, ով ընդհանրապես աշխատում է չխառնվել ոչնչի մեջ։
Եթե դիտարկենք նաև արտախորհրդարանական ընդդիմադիր կուսկացությունները, ապա միացյալ ընդդիմադիր ճակատ ստեղծելու տեսական հնարավորությունը գործնականում անսահման մոտենում է 0-ի, որովհետև նույնիսկ նոր սահմանադրությամբմ, որը երաշխավորում է պառլամենտի մանդատների 1/3-ը ընդդիմությանը, միևնույն է, այս կուսակցություններն ու դրա դեմքերը չեն կարողանա իրար մեջ այնպես բաժանել մանդատները, որ հենց նույն պահին սկանդալներ ու պառակտումներ չստեղծվեն։
Հարցը նույնիսկ գաղափարական տարաձայնությունները չեն, որովհետև մեծ հաշվով, ընդդիմադիր դաշտում չկա այդպիսի կուսակցություն, որն ունենա որևէ կուռ ու կայուն գաղափարախոսական հենք։ Միակ ու թերևս անհաղթահարելի խնդիրը ներգրավված գործիչների անձնական ու քաղաքական ամբիցիաներն են և հանուն արդյունավետ համագործակցության ու կոնսոլիդացման՝ փոխզիջումների գնալու պատրաստակամության տոտալ բացակայությունը։
No comments:
Post a Comment