Բայց երբեմն պետք է հնչի նաև ճշմարտություն։ Հեղափոխությունն ու հեղաշրջումը ամեն կոշկակարի ու տանտնտեսվարուհու խելքի բան չեն։ Անգամ եթե կոշկակարն ու տանտնտեսվարուհին խորապես համաձայն չեն այդ աներկբա իրականության հետ։ Ու նման դեպքերում, երբ տանտնտեսվարուհին սկսում է իրեն Նապոլեոն Բոնապարտ երևակայել, ներան ինչ-որ մեկը պետք է վերադարձնի իրական աշխարհ։
Բարեբախտաբար, այս անգամ այդպիսի մեկը գտնվեց ու դա Էդմոն Մարուքյանն էր։ Ընդ որում, չեմ էլ կենտրոնանում հեղաշրջումների նպատակահարմարության մասին Մարուքյանի ընդարձակ դատողոթյուններին, քանի որ նա ավելի կարևոր բան ասեց, որը մի քիչ ձևափոխված կարելի է մատուցել նաև այսպես․ աղջիկ ջան, սկի 400+ տեղամասերում վստահված անձ չես կարողանում պահովես, ի՜նչ ապստամբություն, ի՜նչ հեղաշրջում։
Ու երիցս ճիշտ է Մարուքյանը։ Անգամ ՏԻՄ ընտրություններին լիարժեք մասնակցելու պոտենցիալ չունեցող ուժերն ու գործիչները պետք է խելոք սսկվեն ու քաղաքական մկաններ աճեցնեն, հակառա դեպքում, եթե մի ինչոր անհավանական սցենարով նմաններին հաջողվի զենքով տապալել իշխանություններին, դրա հետևանքը ոչ թե ավելի լավ պետությունն է լինելու, այլ տոտալ անարխիան։
No comments:
Post a Comment