Վերադառնանք բաղմանյանա-խաչատուրովական պելյադայի հետագա ճակատագրին։ Վաղուց արդեն աներկբա փաստ է, որ բանակի զարգացման ու առավել ևս՝ այն արմատական ռեֆորմների կայացման համար, որոնք ակտուալ են հիմա, գլխավոր խանգարող հանգամանքները բանակային վերնախավում ոսկրացած ու ճարպոտած, գեներալական կոչումով մի քանի հանգույցներն են։ Նրանք մարմնավորում են արխաիզմ ու ռեգրես, ուստի նրանցից ազատվելն օրվա հրամայական է ազգային անվտանգության տեսանկյունից էլ, Սերժ Սարգսյանի հետագա ռազմավարության տեսանկյունից էլ։
2018-ին ընդառաջ Սարգսյանը խնդիր ունի երաշխավորելու ուժային կառույցների տոտալ լոյալությունն ու պրոֆեսիոնալիզմը, իսկ մյուս կողմից էլ խիստ կարևոր է, որպեսզի դաշտում նա միակ մարտիկը չմնա։
Նաև այս տեսլականի կոնտեքստում է տրամաբանական, որ գործողությունների քարտ բլանշ է տրվել Վիգեն Սարգսյանին․ չէ՞ որ նույն Բաղմանյանին կարելի էր պաշտոնանկ անել ոչ պակաս մեծ շուքով, բայց այնպես, որ փառքի դափնիները գնային Սերժ Սարգսյանին, սակայն արվեց այնպես, որ հանրությունը հստակ հասկանա, որ այդ որոշումն առաջ է տարվել հենց Վիգեն Սարգսյանի կողմից, ասել է, թե՝ Բաղմանյանին «գործից հանել է» Վիգեն Սարգսյանը։ Նման մատուցումն ավելացնում է պաշտպանության նախարարի թե՛ քաղաքական կշիռը, թե՛ հանրային համակրանքի սանդղակը։ Ինչ մնում է գեներալական աստղերով մյուս «ծիծեռնակներին», ապա կարծում եմ, որ մինչև գարուն էական ափդեյթ կլինի ու հատկապես՝ գլխավոր շտաբի առանցքային հանգույցներում։
No comments:
Post a Comment