Իրականում, դա բավականին զավեշտալի է, որովհետև այս երիտասարդ աչոնիկներն ու տղուկները մի պահ ջանք ու եռանդ չէին խնայում՝ մերժելու որևէ առնչություն ունենալը ադիոզ Անդրիասի հետ, թե բոլոր բողոքի ակցիաներին ու հանրային միջոցառումներին՝ սկսած տրանսպորտի թանկացման դեմ ակցիաների, ներառած Աֆրիկյանների շենքի քանդումը, Պուտինի այցի օրվա ցույցերը, Էլեկտրիկ Երևանը, և վերջացրած Սասնա Ծռերի օրերին Խորենացու ու Սարի Թաղի հավաքներով, սրանց բազմիցս, պարբերաբար ու շարունակաբար տեսել են Անդրիասի հետ, իսկ թեթևակի ուսումնասիրությունը պարզապես զռացող էր դարձնում այն սպիտակ թելերը, որոնք կապում էին անդրիասասուն ակԾիվիստներին, իրենց հոգեհոր ու ըստա ամենայնի՝ ֆինանսական հովանավորի հետ։
Այժմ Անդրիասը բերդում է ու ըստ ամենայնի, դեռ երկար է այնտեղ մնալու։ Սա, ի թիվս այլ բաների, նշանակում է, որ մինչև չգտնվի մեկ ուրիշ գործիչ, ով պատրաստ կլինի ֆինանսավորել մի քանի, կամ էլ գուցե մի քանի տասնյակ Չէ Գևարյանների փողոցային չարաճճիությունները, ոչ մեկ հավես չի անելու դուրս գա փողոց ու ինչ-որ բան ձեռնարկի։ Թե չէ խնդիրները ու փողոցային ակցիաների առիթները դույզն ինչ չեն նվազել ո՛չ Երևանում, ո՛չ Հայաստանում։ Ավելին՝ շատ ավելի անկարևոր իրադարձություններից հանրային բողոքի ակցիաներ կազմակերպող կոնտինգենտը, այսօր անհավես է ու բավարարվում է միայն ֆեյսբուքում մեկումեջ լիրիկական-հայհոյախառն ստատուսներ ու մեկնաբանություններ գրելով։
Սա ինչ-որ տեղ տխուր է, եթե հարցին նայենք նույն Անդրիասի տեսնակյունից, ապա բացարձակ չարդարացված ներդրում դուրս եկան։ Մարդը տարիներ շարունակ սարնց պահեց-փայփայեց, Ուկրաինա ուղարկեց՝ մայդանների ժամանակ պրովոկատորությամբ զբաղվելու արագացված կուրսեր անցնելու համար, իսկ այսօր այդ ներդրումը դարձավ լրիվ «մարած աբլիգացիաների» խմբակ, որոնց ռեանիմացման համար արդեն նույնիսկ ֆինանսական հոսքը չի օգնի։ Արդյունքում՝ երիտակտիվիզմի ողջ բեռը մնացել է խեղճ Սանասարյան Դավիթի ուսերին, ում էլ անգամ Ֆլետչերում չսովորեցրին նորմալ-հոդաբաշխ-արտահայտիչ խոսք ասելու կուլտուրային, բայց Սանասարյանի էպոպեան ուրիշ թեմա է, որի մասին կխոսենք հաջորդ դասին։
No comments:
Post a Comment